საფეხბურთო ოცნებები

“ბავშვობიდანვე მინდოდა, რომ ფეხბურთელი ვყოფილიყავი და თუ ვინმემ ჩემსავით ეს ოცნება ვერ აისრულა, მისი მთავარი მატჩიც არ შედგა და გადამწყვეტი გოლიც ვერ გაიტანა, შეუძლია ჩათვალოს, რომ ეს წიგნიც სწორედ მისთვის დაიწერა”- ფეხბურთელობაზე არ მიოცნებია (უფრო სწორად, ვოცნებობდი, მაგრამ არასერიოზულ ასაკში :)), მაგრამ უკვე ათი წელია ფეხბურთი ჩემი ცხოვრების განუყრელი თანამგზავრია და ეს წიგნიც სწორედ ჩემთვის დაიწერა…

მიუხედავად ასაკისა, ქართული ფეხბურთის სიმბოლო ყველასთვის 1981 წლის 13 მაისია. ამ დღეს აწ უკვე 31 წელია იმ იმედით ვხვდებით, რომ მომდევნო წელს კიდევ გვექნება საზეიმო თარიღი, მაგრამ…ჯერჯერობით არც მესხი ჩანს, არც ყიფიანი,…სამაგიეროდ, ისეთი ფეხბურთელები გვყავდა, როგორებიც არიან არშემდგარი ვარსკვლავი უმცროსი მესხი, იუმორით გამორჩეული შოთი და აჩი არველაძეები, თავდაუზოგავი ქეცბაია, უნიჭიერესი ქინქლაძე, მებრძოლი იაშვილი,… გუნდური თამაში არ გვეხერხებაო დათომ და ალბათ მართალიცაა. არც “სანტიაგო ბერნაბეუ” გვაქვს, არც “ატლეტიკის” გულშემატკივრებივით აქტიურად ვქომაგობთ საყვარელ გუნდს, თვით მარადონასაც კი არ ვხვდებით სათანადოდ და კანონის უზენაესობასაც არ ვცნობთ (ამ მხრივ არც იტალიას ულხინს). რომელ კანონზეა ლაპარაკი, როცა ფედერაციის პრეზიდენტის ვინაობას არჩევნები სულაც არ წყვეტს…

P.S. ევრო 2012-ის დაწყების დღეს ცოტა პესიმისტური მიმოხილვა გამომივიდა, მაგრამ დათოს იუმორი არც აქ ღალატობს და წიგნიც იმედიანად დავხურე. ერთხელ (იმედია, მალე) ჩვენი “ბერნაბეუც” გვექნება, ჩვენი ბიჭებიც გამოიყენებენ ნიჭს, ჩვენც ვიქნებით მეთორმეტე მოთამაშის პოზიციაზე, გავალთ მსოფლიოს და ევროპის ჩემპიონატებზე და ჩვენი “დინამოს” კაპიტანიც აღმართავს ჩემპიონთა თასს, ისევე როგორც ცხრა წლის წინ “ჩემს” პირველ ფინალში პაოლო მალდინიმ ჩაიბარა ევროპის საუკეთესოს ტიტული “მილანის” სახელით…ბოლო-ბოლო პაიჭაძისნაირი ვაჟკაცების ქვეყანა ვართ!