ლიტერატურული სამყაროს საუკეთესო გიდი

საქართველოში დათო ტურაშვილს ალბათ ყველა იცნობს. უფროს თაობას ჯერ კიდევ ეროვნული მოძრაობის დროიდან ახსოვს, დღეს კი, გარდა იმისა, რომ ბიბლიოფილების უმეტესობის საყვარელი მწერალია, ლიტერატურული სამყაროს საუკეთესო გიდიცაა – ორშაბათობით ტელეეკრანიდან გვეპატიჟება სამოგზაუროდ და ჩვეული გულწრფელობით გვხიბლავს. მისი დახმარებით უკვე რამდენიმე საინტერესო ნაწარმოები აღმოვაჩინე, ან გავიხსენე და ბოლო-ბოლო მისი, როგორც მწერლის, ახლოს გაცნობაც გადავწყვიტე.

ჩემი და დათოს პირველი ნაცნობობა რამდენიმე წლის წინ “ჯინსების თაობით” შედგა. ამ ისტორიის ტყუილ-მართალზე ვერაფერს ვიტყვი (ზედმეტად ბევრი დრო გავიდა სიმართლის დასადგენად), ამიტომ თავიდანვე ისე შევხედე, როგორც მწერლის ფანტაზიის ნაყოფს და საშუალო შეფასებით დავხურე.

სულ ცოტა ხნის წინ თაროზე “ჩაკარგული” პიესა “შავი კეტები” აღმოვაჩინე. ქვესათაური დამაინტრიგებლად ჟღერდა – “წინასაარჩევნო პიესა თეთრი იუმორის თახლებით”. შინაარსი ნაკლებად მიმზიდველი აღმოჩნდა – ე.წ. მსუბუქი ყოფაქცევის ქალები, მათი კლიენტები და ახალი ცხოვრების დასაწყებად აუცილებელი შავი კეტები… მცირე მოცულობის პიესისგან მეტი არც იყო მოსალოდნელი – ფესტივალის წინ სამუშაო დღის შემდეგ ერთი საათის მშვიდად გასატარებლად სულაც არ იყო ცუდი…

მთავარი მოგზაურობები ფესტივალის შემდეგ დაიწყო. პირველად დიდი თამარის შვილიშვილის, მისი მოსახელე გურჯი ხათუნის კვალს გავყევი ანატოლიაში, შემდეგ კი აფხაზეთში, ბრისტოლში, პრაღაში, თბილისსა და დიდგორის ბრძოლის ეპიცენტრშიც კი აღმოვჩნდი.

…შემდეგ იყო “ამერიკული ზღაპრები” – შეხვედრა დიდ კურტ ვონეგუტთან და ამერიკულ ოცნებასთან, რომელმაც ისეთი შთამეჭდილება დამიტოვა, თითქოს მე გავატარე ასი დღე ამერიკის შეერთებულ შტატებში მწერლების გვერდით ,  “მე რომ ფეხბურთელი ვიყო” და “ჩაძირული ქალაქის ღამე” – ეთნოგრაფიული რომანი, რომელმაც ერთი აუხდენელი ოცნება ცოტათი მაინც ამიხდინა – ყოველთვის მინდოდა, რომ თუნდაც რამდენიმე საათით ძველი თბილისი მენახა და თბილი ტფილისის მოსახლეობა გამეცნო.

P.S. ასე დავმეგობრდით მე და დათო 🙂 მიკვირს, აქამდე როგორ ვერ “შევხვდით” ერმანეთს წიგნის მაღაზიის თაროზე, მაგრამ ნათქვამია, სჯობს გვიან, ვიდრე არასდროსო 🙂