“დასავლეთის სინდისის” ფილოსოფია

“დასავლეთის სინდისად” წოდებული ალბერ კამიუ დიდი ხნის წინ გავიცანი – მასთან ერთად მერსოც – ადამიანი, რომელიც უცხო იყო სამყაროსთვის და საზოგადოებამაც დაუფიქრებლად მოიშორა თავიდან. მას შემდეგ რამდენიმე წელი გავიდა და ერთმანეთს ისევ შევხვდით. ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, პირდაპირ საქმეზე გადავალ…

“დაცემა” – ეს არის ერთი დიდი აღსარება, ისევე როგორც ცხოვრებაა ერთი დიდი აბსურდი, ერთი დიდი დანაშაული… სამყარო სიცარიელეა და ამ სიცარიელეში ადამიანი უსასრულოდ ეცემა…ცნობიერების ნაკადიც უსასრულოდ მიედინება…ჟან ბატისტ კლამანსმა ჰარი ჰალერი გამახსენა და კიდევ – დოსოტევსკის “ჩანაწერები იატაკქვეშეთიდან”…

“კალიგულა” – ამჯერად რომის იმპერიაში აღმოვჩნდი – კალიგულას კარზე. რომის ამ დაუნდობელ მმართველს ყველა იცნობს. ეს არ იყო პირველი შემთხვევა, როდესაც ადამიანი განუსაზღვრელ ძალაუფლებას ფლობდა, მაგრამ ის იყო პირველი, ვინც უსაზღვროდ იყენებდა მას და იქამდეც კი მიდიოდა, რომ უარყოფდა ხალხს და სამყაროს. ის ანადგურებდა ყველაფერს და ამით სპობდა საკუთარ თავსაც, ეძებდა თავისუფლებას და ამის ნაცვლად უფრო შორდებოდა მას…

“შავი ჭირი” – გამოგონილი ქალაქი და ნამდვილი დაავადება – შავი ჭირი, უმოქმედო ხელისუფლება და ეპიდემიის ტყვეებად ქცეული, წარსულში გამოკეტილი ადამიანები…   როგორც თავად ავტორი ამბობდა, ეს არის ბრძოლა ფაშიზმის წინააღმდეგ, თუმცა მისი გავრცელება ზოგადად არსებობაზეც შეიძლება. ეს მხოლოდ ფაშიზმის შავი ჭირი არ არის, ეს არის ბოროტება. შავი ჭირი აბსურდიცაა და ტრაგიკული ბედიც, რომელთან ბრძოლაც მხოლოდ პატიოსნებით შეიძლება, მის მიკრობი კი არასდროს კვდება – მხოლოდ სძინავს და ერთ დღეს შეიძლება ვირთხები ისევ დაატყდნენ თავს ბედნიერ ქალაქს…

P.S. კამიუსთან ურთიერთობა დროებით დავასრულე. მოგვიანებით “სიზიფეს მითით” დავუბრუნდები…