აგვისტოს მოგზაურობები (ნაწილი II)

ჟან-პოლ სარტრის “სიტყვები” – ჟან-პოლ სარტრს დიდი ხანია “ვუტრიალებ” და საბოლოოდ მისი გაცნობა ავტობიოგრაფიული ნაწარმოებით გადავწყვიტე. პირველ ნაწილს “კითხვა” ჰქვია, მეორეს “წერა”. პატარა ჟან-პოლმა სწორედ კითხვით დაიწყო ლიტერატურასთან ურთიერთობა, შემდეგ კი თავად მოკიდა ხელი კალამს. კითხვაც და წერაც ოჯახის წევრებმა მოახვიეს თავს, თუმცა საბოლოოდ ორივე მისი მოწოდება აღმოჩნდა. ასე რომ არ ყოფილიყო, სარტრი მწერალი ვერ გახდებოდა. ქართველებს “წინასწარგანსაზღვრული” მომავლის და “საამაყო” ბავშვების ამბავი არ გვესწავლება, მაგრამ მოწოდების გარეშე არაფერი გამოდის… ბავშვობიდან “სადიდო” წიგნებს კითხულობდა, შემდეგ კი, როგორც თავად “დაგეგმა”, “ცხოვრობდა მათ”. ამიტომაც ჰქონდა საინტერესო ცხოვრება… მასთან ნაცნობობამ გაამართლა მოლოდინი და მოგვიანებით აუცილებლად “შევხვდები”…

ტრუმენ კეპოტის “ღამის ხე” – ამ მწერალს ალბათ ყველა იცნობს – თუ ლიტერატურული კუთხით არა, ფილმით მაინც. სწორედ მისი ნაწარმოების მიხედვით შეიქმნა “საუზმე ტიფანისთან”. ამჯერად მოთხრობების კრებული ჩამივარდა ხელში. მოთხრობების უმეტესობაში ბავშვები ფიგურირებენ და ზუსტადაა აღწერილი მაშინდელი ამერიკა. მოკლედ, სასიამოვნოდ გავატარე ერთი საათი…განსაკუთრებით “მირიამი” მომეწონა. მოგვიანებით ისევ დავუბრუნდები ტრუმენს. მის ბიოგრაფიას თუ გავითვილისწინებთ, აუცილებლად ექნება კიდევ არაერთი საინტერესო ნაწარმოები…

კლიფორდ საიმაკის “გობლინთა ნაკრძალი” – გობლინების, ტროლების და ფერიების ხსენებაზე რა ასოციაცია გვიჩნდება? რა თქმა უნდა, მაშინვე ბავშვობა, ზღაპრები და მულტფილმები გვახსენდება (ან ტერი პრატჩეტი). და რა მოხდება ერთ მშვენიერ დღეს ისინი მართლა რომ აღმოჩდნენ ჩვენს გვერდით? ხომ შეიძლება ერთ დღეს მათთან, რეპტილიებთან, ნეანდერტალელებთან, სულებთან და ვეფხვებთან ერთად ვიცხოვროთ, პლანეტებს შორის ვიმოგზაუროთ…მაგრამ ასეთ დროსაც კი შეიძლება პრობლემები შეიქმნას, თან სერიოზული პრობლემები… როგორ მოაგვარა მაქსველმა თავისი საკაცობრიო მნიშვნელობის პრობლემა, ეს საიმაკმა მოკლედ და სასიამოვნოდ გვიამბო – იუმორის თანხლებით… და სხვათა შორის, აქ შექსპირსაც შევხვდებით – აი იმას, რომ არ ვიცით, რეალურად ვინ იყო… 🙂

აიზეკ აზიმოვის “მე – რობოტი” – როცა სამზერეულოსა და კულინარიაზე ჩამოვარდება სიტყვა, ხანდახან ვამბობ ხოლმე, რომ მალე გაზქურასთან რობოტები იფუსფუსებენ : ) ჯერჯერობით ეს ხუმრობაა, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ ერთ დღეს ასეც მოხდეს. აზიმოვის “წინასწარმეტყველება” არ გამართლდა – 2008 წელს მსგავსი არაფერი მომხდარა, თუმცა ეს არ გამორიცხავს რობოტების როლის ზრდას მომავალში… ჩემი პირველი “ნაცნობი” ამ “არსებებს” შორის 200 წლის ადამიანი იყო, რომელსაც იმ დროისათვის ჩემი უსაყვარლესი მსახიობი რობინ უილიამსი განასახიერებდა. მაშინ ჯერ კიდევ არ ვიცნობდი რობოტექნიკის სამი კანონის ავტორ აიზეკ აზიმოვს, მაგრამ მის მიერ შექმნილმა რობოტმა მაშინვე შემიცვალა წარმოდგენა ზოგადად რობოტებზე. თუ სხვა ფილმებში ისინი ადამიანების წინააღმდეგ განსაკუთრებული აგრესიულობით იბრძოდნენ, აქ სულ სხვა ვითარება დამხვდა… მას შემდეგ წლები გავიდა და ამჯერად აზიმოვმა კიდევ გამაცნო რობოტები, რომლებიც იცავენ კანონებს: არაფერს ვნებენ ადამიანებს და არ არიან უმექმოდედ, როცა ადამიანთა სიცოცხლე საფრთხეშია; ასრულებენ ადამიანთა ბრძანებებს, თუ ეს ბრძანებები არ ეწინააღმდეგება პირველ კანონს; ზრუნავენ საკუთარი უსაფრთხოებისთვის, თუ ეს არ ეწინააღმდეგება პირველ და მეორე კანონებს… ასეთ “კანონმორჩილ” რობოტებს სიამოვნებით გავუღებდი სახლის კარს და დავუმეგობრდებოდი კიდეც… 🙂