ფანტასტიკური ოქტომბერი (ნაწილი II)

დევიდ მიტჩელის “ღრუბლიანი ატლასი” – წარმოიდგინეთ, რომ რუსულ “მატრიოშკას” ხსნით, შიგნით კი თოჯინების ნაცვლად ლაბირინთია, რომელიც ექვსი ნაწილისგან შედგება. პირველი მეცხრამეტე საუკუნის ნოტარიუსია, რომელიც ავსტრალიიდან აშშ-ში ბრუნდება; მეორე – ახალგაზრდა კომპოზიტორი, რომელიც მეოცე საუკუნის პირველი ნახევრის ევროპაში სულითა და სხეულით ვაჭრობს; მესამე – 70-იანი წლების კალიფორნიაში მცხოვრები ჟურნალისტი, რომელმაც შეთქმულებას ახადა ფარდა; მეოთხე – ჩვენი თანამედროვე მცირე გამომცემელი, რომელმაც უცებ დიდი ფული იშოვა და ბანდიტების სამიზნე გახდა; მეხუთე – კორეელი კლონი-მოსამსახურე; მეექვსე – ცივილიზაციის დასასრულს ჰავაის კუნძულზე მცხოვრები მწყემსი… ერთი შეხედვით სრულიად განსხვავებული ისტორიებია, მაგრამ სინამდვილეში მათ ერთი რამ აკავშირებთ – რეინკარნირებული სული: “სულები მოგზაურობენ დროში ისე, როგორც ღრუბლები მოგზაურობენ ცაზე, და მიუხედავად იმისა, რომ არც ღრუბლის ფორმა, არც შეფერილობა, არც ზომა იგივე არ რჩება, ის ისევ ღრუბელია. ზუსტად ასევეა სულიც…” მოკლედ, საინტერესო მოგზაურობა გამოვიდა. რჩევისთვის მადლობა ამ ბლოგის ავტორს 🙂

ურსულა ლე გუინის “წყვდიადის მარცხენა ხელი” – “სინათლე მხოლოდ წყვდიადის მარცხენა ხელია, წყვდიადი – მხოლოდ სინათლის მარჯვენა ხელი”… პლანეტა ზამთარზე საყოველთაო თანასწორობაა – ადამიანებს სქესი არ გააჩნიათ და არა ქალები ან კაცები, არამედ უბრალოდ ადამიანები არიან – სულიერი, მგრძნობიარე არსებები. დედამიწელისთვის არც თუ ადვილია მათთან ურთიერთობა, მაგრამ ბოლო-ბოლო გენდერული “უცნაურობის” დაძლევაც შეიძლება… ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, საინტერესო მოგზაურობა გამოვიდა (ცოტა კი “შემცივდა” და გეოგრაფიულ-ადამიანურ სახელებშიც “ავირიე”, მაგრამ მაინც : ) )…

ჯონ რონალდ რუელ ტოლკინის “ჰობიტი” – ტოლკინთან ძველი ნაცნობობა მაკავშირებს. ჩვენი “მეგობრობა”, ალბათ როგორც ყველასი, “ბეჭდების მბრძანებლით” დაიწყო. ჰობიტის გაცნობა ცოტა დამიგვიანდა, მაგრამ სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს. მერე როგორ მიყვარს ზღაპრები (თან გამოკითხვაში “საუკუნის წიგნები ბავშვებისათვის” იგი დაასახელეს ყველაზე აუცილებელ წიგნად, რომელიც ადამიანმა შეიძლება ღრმა სიბერემდეც იკითხოს)… 🙂 მაშ ასე, ეს არის კეთილი, მხიარული და თბილი ისტორია იმაზე, თუ როგორ  გაემგზავრა ერთ მშვენიერ დღეს ჰობიტი ბილბო თავგადასავლების საძიებლად ბრძენ ჯადოქარ გენდალფსა ( სწორედ “იმასთან”) და ჯუჯებთან ერთად, როგორ იპოვა ბეჭედი (სწორედ”ის”), გაეხვა უამრავ “შარში” და მშვიდობიანად დაბრუნდა შინ. ზუსტად ისეთი “მოგზაურობა” გამოვიდა, როგორსაც ველოდი – სასიამოვნოდ გავატარე ერთი დღე და კიდევ სიამოვნებით ვესტუმრები ჰობიტ ბილბო ბეგინსს (უკვე ბავშვებთან ერთად). თან ოთხ საათზე თავად ბილბო გვეპატიჟება ჩაიზე 😉

ძმები სტრუგაცკების “ორშაბათი იწყება შაბათს” – “ორშაბათი იწყება შაბათს ნიშნავს, რომ არ არსებობს დღესასწაული ჩვენს ცხოვრებაში. სამუშაო დღეები სამუშაო დღეებში გადადის, ნაცრისფერი რჩება ნაცრისფრად, უფერული – უფერულად…” ცოტა პესიმისტურად ჟღერს, მაგრამ რეალურად სულ სხვა გარემოში აღმოვჩნდი – ტურისტმა საშა პრივალოვმა, რომელიც “პარალელურად” პროგრამისტიცაა,  ჯადოქრობისა და გრძნეულების სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში (წესით, ასე უნდა ითარგმნებოდეს) ამოყო თავი. მსგავს დაწესებულებაში რა სახალისო სიტუაციებს გადავაწყდი, რთული წარმოსადგენი არ უნდა იყოს, მით უფრო, რომ ეს ყველაფერი გასულ ასწლეულში ხდება – მაშინ, როცა სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტები პრესტიჟულ ადგილებად ითვლებოდა და 5 კაპიკად უამრავი რამის ყიდვა შეიძლებოდა 🙂