მოგზაურობა საშინელებათა სამყაროში

ბოლო დროს სამეცნიერო ფანტასტიკას “ჩავუჯექი” და ძალიან სასიამოვნო “მოგზაურობებიც” გამოვიდა, მაგრამ ერთფეროვნება მოსაბეზრებელი რომ არ გამხდარიყო, ცოტა სხვა მიმართულებით “ავიღე გეზი” – საშინელებათა სამყაროსკენ. გაგიკვირდებათ და აქაც სასიამოვნო “მოგზაურობები” გამოვიდა 🙂 ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ… რა თქმა უნდა, თუ არ გეშინიათ 😉

რობერტ ბლოჰის “ფსიქო” – ბავშვობიდან მახსოვს გოგი გვახარიას გადაცემის ქუდი – სისხლის ნაკადი, რომელიც აბაზანაში მიედინებოდა. ერთი პერიოდი აქტიურად ვუყურებდი ამ გადაცემას ( როგორც მაშინ ვეძახდით, ე.წ. “უჟასების” ხათრით)და ჰიჩკოკის შედევრიც ვნახე. შემდეგ დროთა განმავლობაში ეს სიყვარული გამინელდა, მაგრამ როგორც კი რობერტ ბლოჰს გადავაწყდი, გვერდი ვერ ავუარე, მიუხედავად იმისა, რომ ტრადიციულად ჯერ ვკითხულობ და მხოლოდ შემდეგ ვუყურებ ეკრანიზაციას… შინაარსზე ბევრს აღარაფერს ვიტყვი – ალფრედისეულ “ფსიქოს” ალბათ ყველა იცნობს. მხოლოდ იმას დავამატებ, რომ წიგნიც არანაკლებ შთამბეჭდავი აღმოჩნდა. ფსიქიკურად დაავადებული მანიაკის განცდები შესანიშნავადაა გადმოცემული (ასაკიდან გამომდინარე ფილმის ყურებისას ამას ნაკლები ყურადღება მივაქციე. თან ენტონი პერკინსიც განსხვავდება ბლოჰის ნორმანისგან…) და ფინალიც ისეთია, რომ წინასწარ არცოდნის შემთხვევაში ალბათ ვერც გამოვიცნობდი…

სტივენ კინგის “ნათება” – სტივენ კინგს საშინელებათა ჟანრის მეფეს უწოდებენ. ასეთი ტიპის ფილმების დიდი ნაწილი სწორედ მისი ნაწარმოებების მიხედვითაა გადაღებული, მათ შორის “ნათებაც”… თუმცა თავიდან ყველაფერი ისე დაიწყო, რომ ეჭვიც კი შემეპარა – ნამდვილად საშინელებას ვკითხულობდი, თუ ერთ ჩვეულებრივ ოჯახურ დრამას. მომეჩვენა, რომ ზედმეტად დიდხანს იყო სიმშვიდე… მაგრამ ბოლო-ბოლო ღამის კოშმარები რეალობად იქცა. სასტუმრო “ოვერლუკმა” და მასში “დასახლებულმა” იდუმალებით მოცულმა redrum-მა სუსტი წერტილი უპოვეს ჯეკს, მის ცოლსა და “მანათობელ” დენის – პირდაპირ მათი მარტოობა და უნდობლობა “ამოიღეს” მიზანში… მოკლედ, საინტერესო მოგზაურობა გამოვიდა (თუმცა ცოტა მეტი საშინელებაც შეიძლებოდა…). მოგვიანებით ფილმსაც ვნახავ. ფოტოებიდან გამომდინარე, არც ჯეკ ნიკოლსონი ჯდება ჩემს წარმოდგენაში და არც მისი ცოლის როლის შემსრულებელი, მაგრამ კუბრიკის ხათრით ალბათ ღირს…

 სტივენ კინგის “მიზერი” – უკვე ვთქვი, რომ ბავშვობაში აქტიურად ვუყურებდი საშინელებათა ჟანრის ფილმებს. ჩემს საყვარელ ეკრანიზაციებს შორის მყარ მეორე ადგილს სწორედ”მიზერი” ფლობდა (პირველ ადგილს კოძი სუძუკის  “ზარის” მიხედვით შექმნილი ფილმების სერია იკავებდა) 🙂 როგორც აღმოჩნდა, წიგნიც არანაკლები ყოფილა… მაშ ასე, ჩვენს წინაშეა მწერალი პოლ შელდონი, რომელიც ავტოავარიის შემდეგ მისმა “ფანმა” ენი უილკსმა გადაარჩინა. თითქოს ბედნიერი შემთხვევაა, მაგრამ ხანდახან გადარჩენა უფრო დიდი საშინელებაა, ვიდრე სიკვდილი, ეს უკანასკნელი კი ნამდვილ ბედის საჩუქრად მოგეჩვენებათ… ყველაფერში დამნაშავე ენის ფანატიკური სიყვარულია პოლის ნაწარმოებების სერიის გმირის – მიზერის მიმართ: “მიზერი – არსებითი სახელი. ნიშნავს ტანჯვას, როგორც წესი, ხანგრძლივს და ხშირად უაზროს. მიზერი – ასევე საკუთარი სახელი, პერსონაჟი და სიუჟეტი, ასევე აშკარად ზედმეტად გრძელი და უაზრო, თუმცა ისიც მიდის ბოლოსკენ.” სწორედ მიზერის “გაცოცხლების” მიზნით აქცევს ნაჯახით და სხვა “საინტერესო” ნივთებით შეიარაღებული ენი პოლის სიცოცხლეს ერთ დიდ ტკივილად და ჯოჯოხეთად… როგორ დამთავრდება მათი ურთიერთობა, ამას არ გავამხელ, მაგრამ იმას კი ვიტყვი, რომ აქ უფრო დავინახე კინგის “მეფობა”, ვიდრე “ნათებაში” (მიუხედავად იმისა, რომ აქ ზებუნებრივი არაფერი ყოფილა)…