“დაკარგული და წართმეული თვითონ უნდა დაიბრუნო – სხვა ვერ მოგცემს იმას, რაც შენია“.
“შენ ტყეთა მეფე ხარ და ვერა ოდეს გამოხვალ ველთა” – ასე სწერდნენ სელჩუკები დავით IV-ს, რომელმაც მემკვიდრეობით მხოლოდ ტყეები მიიღო. რა მოხდა შემდეგ, ყველამ ძალიან კარგად ვიცით, თუმცა მემატიანის მიერ აღწერილი დავითი სხვაა (დათოს დავითმა ხომ უთხრა კიდეც ჟამთააღმწერელს, ჩემი გულისას არაფერს წერო…), კონსტანტინეს დავითი – სხვა, დათოს დავითი კი – კიდევ სხვა.
დათოს თუ ენდობით და მასთან ერთად დაადგებით წარსულის გზას, სულ სხვანაირ დავითს გაიცნობთ. ისტორია მის მეგობრებზეც ხომ სდუმს. არადა მუდამ მხიარული შულია, დაუნდობელი მინდობაი, ერთგული ბივრიტელი, მსუქანი 
გორდო, ჩვენი ჰისპანიელი ნათესავი – ღიშპანელი და მისი მეგობარი მაისა, მებრძოლი ქვრივი საბედო და სხვანი იმდენად საინტერესონი არიან, რომ მათ გარეშე მეფე ვერც წარმომიდგენია (შეიძლება ისინი არც არსებობდნენ, მაგრამ მათი მსგავსი ადამიანები ნამდვილად გვერდით ეყოლებოდა დავითს)… მათთან ერთად განვლო მან გზა ტყეებიდან დიდგორამდე, დამწვარი მონასტრიდან – გელათამდე, გასუქებული მღვდელთმსახურებისგან – რუის-ურბნისამდე, მთებიდან – თბილისამდე. მათთან ერთად დასაჯა მოღალატენი, დალია იმ ქართველთა სადღეგრძელო, მტერთან პური რომ არ უჭამიათ, მათთან ერთად აიღო თავის თავზე ის ცოდვები, რომლის გარეშეც აღმაშენებლობა არც გამოუვიდოდა (ამბობენ, ამ წიგნში დავითის სიძლიერე კარგად არ ჩანსო. მე კი მგონია, რომ სწორედ ამაშია მისი ძალა – სამშობლოსთვის სულის გაწირვაში)… ბოლოს კი სულ მარტო გაუყვა გზას მონასტრისკენ, რათა უხმლოდ შებრძოლებოდა უკანასკნელ მტერს – სიკვდილს და ისიც დაემარცხებინა…
P.S. არავინ იცის სად მთავრდება სიმართლე და იწყება ლეგენდა… თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს – სიყვარულით დაწერილ რომანში მთავარი ხომ მაინც სიყვარულია…
Like this:
Like იტვირთება. . .
Related
კეჟერაძის ბლოგი 
%(count)s კომენტარი (+add yours?)