ჯულიანი, ბორისი და აბო – სამი ამბავი “დიოგენესგან”

ჯულიან ბარნსი ჩვენი ძველი ნაცნობია. მისი “ფლობერის თუთიყუში” ალბათ წაგიკითხავთ ან მასზე გსმენიათ მაინც. “დასასრულის განცდა” კი სულ სხვანაირი წიგნია (ჩემი მოკრძალებული აზრით, უკეთესი). ეს არის ამბავი დროზე, რომელიც სულ იცვლება და ცხოვრებასაც ცვლის. ტონი უებსტერის მსგავსად, შეიძლება გვეგონოს, რომ წარსული აღარასდროს დაბრუნდება და ოდესღაც საუკეთესო მეგობრები ან ყოფილი შეყვარებული სამუდამოდ წავიდნენ, მაგრამ დრო თავისას მაინც გააკეთებს. დასასრულის განცდა მაინც მოვა და ორმოცი წლის შემდეგაც მოახერხებს ყველაფრის თავდაყირა დაყენებას. სიმართლე არ დაიმალება და ერთი უბრალო წერილიდან შოკისმომგვრელი რეალობა “ამოხტება”…

აბო იაშაღაშვილს კი პირველად შევხვდი. “ოსმალური მარში” მისი სადებიუტო რომანია და რა გასაკვირია, რომ დიდი მოცულობით არ გამოირჩევა და მარი ბექაურის რადიო-ანოტაციისა არ იყოს, შიგადაშიგ აკა მორჩილაძის ხელწერაც შეიმჩნევა. თუმცა ეს წიგნს არ აკნინებს. ძნელია, პირველად დაწერო ნაწარმოები და ისიც იდეალური გამოგივიდეს (აკა რომ ჰგავს, სადღაც ალბათ ღირსებაცაა). საინტერსო კი ნამდვილად გამოვიდა – ერთი ამოსუნთქვით მივსდიე ტიფლისის ქუჩებში ათას ფათერაკს გადაყრილ გმირებს – შაჰის პირველ ცოლს, კანცელარისტ ვახვახოვს, კომპოზიტორ ჩაიკოვსკისა და მის ძმას, აშუღებსა და ჯაშუშ მუსტაფას აყოლილ ავაზაკებს… ეთნო-რომანები რომ მიყვარს, მოგეხსენებათ და საფათერაკოც თუა, ხომ მით უკეთესი. ამიტომ ვაპატიებ მწერალს ოდნავ “გაუშლელ” ეპიზოდებს და მის შემდეგ ნამუშევარს დაველოდები 🙂

ჩემთვის სიახლეა ბორის ვიანიც. მის რამდენიმე ნაწარმოებს დიდი ხანია “ვუტრიალებ” და აი, “გულსაგლეჯს” მივადექი. ეს ერთი დიდი სიურეალიზმია – სოფელში ცხოველებს აწამებენ, მოხუცებს აუქციონზე ყიდიან, ბავშვებს, რბილად რომ ვთქვათ, “უცნაურად” ზრდიან, მღვდლის ქადაგებას არავინ უსმენს და თუ ვინმე მაინც დაუგდებს ყურს სინდისის ხმას, სამუდამო სასჯელი ელის – წითელი ნაკადულიდან კბილებით ლეში უნდა ამოიღოს… მოკლედ, “კაფკასეული” წიგნია – გულსაგლეჯი წიგნი…

P.S. თუ დაინტერესდით, “დიოგენეს” მიმართეთ. მათ რამდენიმე სიახლეზე კი მოგვიანებით ვისაუბრებთ.

P.P.S. სულ ბოლოს “ოსმალურ მარშსაც” მოვუსმინოთ 🙂