ვონეგუტის სამყარო

კურტ ვონეგუტს პირველად დიდი ხნის წინ “შევხვდი” და მისი “ჟამთაძვრა” დღემდე არ მავიწყდება. მიუხედავად ასეთი “წარმატებული ურთიერთობისა”, მასთან ნაცნობობა ვეღარ გავაღრმავე და მხოლოდ ახლა “ამოვიღე” ქინდლის უკიდეგანო ბიბლიოთეკიდან მისი სამი წიგნი…

“ტიტანის სირენები”, “სასაკლაო №5” და “ჩემპიონების საუზმე” ერთი შეხედვით სრულიად განსხვავებული ისტოირებია, მაგრამ ერთ-ერთს თუ მაინც წაიკითხავთ, ვონეგუტის ხელწერას ყოველთვის ამოიცნობთ. მისტერ კურტის საოცარი იუმორი, რომელიც ტრაგიკულ ამბებს მუდამ თან სდევს, უცნაური “დროითი” გადასვლები და საერთო გმირები (მაგალითად, ტრაუტი, როზუოტერი, უცხოპლანეტელები) შეუმჩნეველი არ დაგრჩებათ. მიუხედავად იმისა, რომ კონსტანტის გზას დედამიწიდან ტიტანამდე, ტრაუტის წიგნებით გაგიჟებულ ჰუვერს და დრეზდენის დაბომბვაში მოყოლილ დროშჳ მოგზაურ ჯარისკაცს სხვადასხვაგვარი ამბები გადახდათ თავს (ზემოთხსენებულ საერთო დეტალებს თუ არ ჩავთვლით), მაგრამ აწ უკვე ოთხი წიგნის საფუძველზე მაინც მგონია, რომ კურტ ვონეგუტი სულ ერთ თემაზე წერს – იმაზე, რომ “ადამიანები არ იცვლებიან, არ აკეთებენ დასკვნებს შეცდომებისგან და არ ითხოვენ პატიებას.” ისტორია მუდმივად მეორდება და ნებისმიერ პლანეტაზე, ნებისმიერ ქალაქში, ნებისმიერ სიტუაციაში ადამიანი ყოველთვის ფიქრობს, როგორ გააჩაღოს ახალი ომი, როგორ გამოიგონოს ახალი აბსურდული რელიგია, როგორ გამეფდეს სხვებზე და როგორ “გაუერთიანოს სიფათები” მონებს… ასე იყო, არის და სამყაროს აღსასრულამდე ასეც იქნება… უფრო სწორად, მარადიულად ასე იქნება – სამყაროს დასასრული ხომ არაფერს ნიშნავს…

P.S. სამწუხაროდ, ზემოთჩამოთვლილი წიგნების ქართული თარგმანი არ გვაქვს (“ჩემი რჩეული მსოფლიოს” ფარგლებში კურტ ვონეგუტის სხვა წიგნები გამოვიდა), მაგრამ “დიოგენე” სულ მალე შემოგვთავაზებს “სასაკლაო №5”-ს და “სარწეველას ფისოსათვის”. ამ უკანასკნელს მეც დიდი ინტერესით ველოდები 🙂