ჰარპერ ლის დაბრუნება

ჰარპერ ლი დაბრუნდა! დიახ, ქალმა, რომელიც ერთი გენიალური წიგნის ავტორი (ზოგს კი – სულაც ტრუმენ კეპოტთან მეგობრობის გამო “გავარსკვლავებული”) გვეგონა, მეორე ნაწარმოებიც გამოსცა. ვერ გეტყვით, რომ “Go set a watchman” (თარგმანი მალე იქნება და ამიტომ არ გავკადნიერდები) ისეთივე დიდებული წიგნია, როგორიც “ნუ მოკლავ ჯაფარას”, თუმცა არც უყურადღებოდ დატოვების ღირსია. ის ჯერ კიდევ გამოსვლამდე იქცა ბესტსელერად და მაშინვე სერიოზულად აღაშფოთა მასწავლებლები, რომლებიც მრავალი ათეული წლის განმავლობაში უამბობენ მოსწავლეებს უსამართლობასთან მებრძოლი ატიკუს ფინჩის ამბავს. გამოგიტყდებით და მეც ძალიან მიჭირს იმ ყველაფრის აღქმა, რაც გაგრძელებაში (რომელიც თურმე “ჯაფარაზე” უფრო ადრე დაწერილა) ხდება და ახლავე აგიხსნით, რატომ…

“ნუ მოკლავ ჯაფარას” ჩემთვის (და ალბათ თქვენთვისაც) არის წიგნი სიკეთესა და კეთილ ადამიანებზე, რომლებიც, მიუხედავად ირგვლივ გამეფებული უსამართლობისა, მაინც ბედნიერები არიან. ამის მიზეზი ის არის, რომ მათ ერთმანეთი უყვართ, სჯერათ ერთმანეთის და ერთად იბრძვიან… ჩემთვის ამერიკაც ეს არის – არა ამერიკული ოცნება და დოლარების წვიმა, არამედ ქვეყანა, რომელმაც ნელ-ნელა დაძლია საკუთარ თავში ბნელი მხარეები (თუმცა ეს ბოლომდე არავის ძალუძს)… და ახლა, როცა ჰარპერ ლის მეორე წიგნი დავასრულე და დაუნანებლად ამოვშალე ქინდლის მეხსიერებიდან, თავს ცოტა უცნაურად ვგრძნობ. წავიკითხე წიგნი, რომელსაც ამდენ ხანს ველოდი, მაგრამ თვალწინ მაინც ახალგაზრდა ატიკუს ფინჩი მიდგას, რომელსაც გრეგორი პეკის სახე და უსაზღვრო გამბედაობა აქვს. რა ვქნა, ვერაფრით ვუშვებ, რომ ართრიტით დაუძლურებული ატიკუსი სეგრეგაციის მომხრეა. ვერც გაზრდილ ჯინ-ლუიზას ვეგუები. ის ჩემთვის ყოველთვის ონავარ ჭყიტად დარჩება და არა ემანსიპირებულ ქალად (თუმცა მის ბევრ “ზრდასრულ” აზრს ვეთანხმები). აღარაფერს ვამბობ ჯემის სიკვდილსა და დილის “გადაკარგვაზე”… ფინჩების ოჯახი და მათი განუყრელი კელპურნია ყოველთვის სიკეთეს მომაგონებენ და იმ ბავშვობას, რომელიც ჰარპერ ლიმ 21 წლის ასაკში დამიბრუნა… ახლა კი მისი წართმევა გადაწყვიტა… ამდენი წელი ბუა რედლის მსგავსად მალავდა თავის წიგნს და ზუსტად 55 წლის შემდეგ გამოაჩინა, რათა ეჩვენებინა, რომ იდეალური არავინაა… თვით იდეალური ადამიანის განსახიერება – ატიკუს ფინჩიც კი…

P.S. ჯერჯერობით წიგნის ქართული თარგმანი არ გვაქვს, თუმცა “ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა” გვპირდება, რომ უახლოეს მომავალში ჰარპერ ლის მეორე წიგნი პირველს დაუმშვენებს გვერდს. შეიძლება ჩემი მონათხრობით მაინცდამაინც არ მოიხიბლეთ, თუმცა წიგნის წაკითვა მაინც ღირს. საყვარელ გმირებთან შეხვედრა (თუნდაც ისინი ასე რადიკალურად შეცვლილნი დაგვხვდნენ) ყოველთვის ძალიან სასიამოვნოა 🙂

P.P.S. პოსტის გამოქვეყნებიდან 6 თვის თავზე “ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობამ” დანაპირები შეასრულა. ასე რომ, შეგიძლიათ თამამად მოიძიოთ.