“დაწოლისას, დაძინებამდე არის ერთი, რაღაც პატარა, გარდამავალი წამი, როცა საკუთარი თავი ყველამ ვიცით.” გურამ დოჩანაშვილი.
ის ჩვეულებრივი კაცი იყო… იმდენად ჩვეულებრივი, რომ სახელიც კი არ ჰქონდა… ჩვეულებრივი ბავშვობით, მოზარდობით, ზრდასრულობით, სიბერით… მას ჰყავდა მშობლები, რომლებიც ძალიან უყვარდა და ამას ყველაზე უკეთ მათი სიკვდილის შემდეგ მიხვდა… ძმა, რომელიც მისთვის ერთდროულად კერპიც იყო და შურის ობიექტიც… ცოლები, რომლებსაც ყოველ ნაბიჯზე ღალატობდა, თუმცა თავიდან ერთგული ქმრის ყოფაზე ოცნებობდა… შვილები, რომლებიც მიატოვა… და ქალიშვილი – ერთადერთი ადამიანი, რომელიც მართლა უყვარდა… და რა დარჩა საბოლოოდ? მხოლოდ ავადმყოფობა, სიბერე, ფიქრები სიკვდილზე… და მარტოობა… მარტოობა, რომელსაც ჩვეულებრივი ადამიანები ასე ხშირად ირჩევენ – საკუთარი ცხოვრების წესით, საქციელით, იმ გადაწყვეტილებებით, რომლებსაც იღებენ… ოდესმე ეს ყველას ცხოვრებაში დგება – გარდამავალი წამი, როდესაც საკუთარ სულში უნდა ჩავიხედოთ და სიმართლეს თვალი გავუსწოროთ… ყველა ჩვეულებრივი კაცის ცხოვრებაში…
P.S. სამწუხაროა, რომ ფილიპ როთის ახალი თარგმანი დიდი ხანია არ გვინახავს. მისი განუმეორებელი ხელწერა გვაკლია…
კეჟერაძის ბლოგი 
ბოლო კომენტარები