ონორე დე ბალზაკი წლების წინ გავიცანი. ჩვენი ურთიერთობა არაერთგვაროვნად წარიმართა, თუმცა საბოლოოდ ერთმანეთს “მშვიდობიანად” დავშორდით – ვფიქრობდი, რომ სამუდამოდ (ყველა მნიშვნელოვნად მიჩნეული ნაწარმოები წავიკითხე)… მაგრამ მრავალმხრივი რჩევების საფუძველზე ისევ დავუბრუნდი 🙂 ახლა სწორედ ამ ახალ შეხვედრაზე გიამბობთ.
“გამქრალი ოცნებანი” ნაცნობ გმირთან – ლუსიენ დე რუბამპრესთან (თარგმანი ჩემია, ამიტომ შეიძლება ზუსტი არ იყოს) – შეხვედრით დაიწყო. “კურტიზანი ქალების ბრწყინვალება და სიღატაკე” თუ წაგიკითხავთ, ეს “საეჭვო” ვაჟბატონი ალბათ არ მოგხიბლავდათ. არც ეს წიგნია გამონაკლისი. მიუხედავად იმისა, რომ აქ ლუსიენი ახალგაზრდა გახლდათ და პირველ ფურცლებზე ჯერ არაფერი ჰქონდა “დაშავებული”, ძველი გავლენით მაინც ეჭვის თვალით შევხედე (მისი ამბის დასასრული ხომ უკვე ვიცოდი… არადა თანმიმდევრობით წაკითხვა აჯობებდა) და არც შევმცდარვარ… თუმცა ისიც უნდა აღვნიშნო, რომ პროვინციელი პოეტი ლუსიენ შარდონი (დიახ, არ მეშლება. მან “მდაბიოთა” გვარი მოგვიანებით შეიცვალა), რომელმაც პარიზს მიაშურა, იქ კი ოცნებები “გაუქრა”, ბევრად უფრო საინტერესო გმირი მგონია, ვიდრე მისივე პროვინციის გამომცემელი და მისი ახლო მეგობარი დავიდ სეშარი. “ადამიანური კომედია” სწორედ “ცუდ” პერსონაჟებზე “დგას” და არა დავიდის მსგავს არარეალურად დადებით ადამიანებზე. დიახ, მისი ოცნებებიც გაქრა, მაგრამ ჩემთვის ეს სულაც არ არის მთავარი. ამ წიგნში თუ რამეა საინტერესო, ეს პირველ რიგში (ჩემი მოკრძალებული აზრით, რა თქმა უნდა) პროვინციელთა ცხოვრება, პარიზი (ჟურნალისტიკა და თეატრი) და უარყოფითი გმირებია – თუნდაც უფროსი სეშარი, ან გამომცემელთა “მაფია”… სწორედ მათი “ხათრით” შევეჭიდე ამ საკმაოდ მოცულობით წიგნს და მალევე (შედარებით) დავასრულე… მეტი
კეჟერაძის ბლოგი 
ბოლო კომენტარები