ახალი წელი ტერი პრატჩეტთან ერთად

კიდევ ერთი წელიც მიიწურა. ყოველწლიურად უამრავი კარგი და ცუდი რამ ხდება, თუმცა აქ მხოლოდ ლიტერატურაზე ვსაუბრობთ და შესაბამისად ეს წელიც დადებითად შემიძლია შევაფასო. სხვანაირად არც შეიძლება – წელს ხომ ბევრი კარგი “მოგზაურობა” გამომივიდა 🙂

წლის ბოლო მოგზაურობა უკვე ერთგვარ ტრადიციად მექცა – ერთ-ერთი უკანასკნელი ავტორი უკვე რამდენიმე წელია სერ ტერი პრატჩეტი გახლავთ. გასაკვირი არც არის – თანამედროვეობაში მასზე მხიარული მწერალი არც მეგულება 🙂 ჰოდა, ამჯერადაც არ დავაყოვნე და დისკოს სამყაროსკენ გავემართე.

უკან ბავშობაში

ზაფხული საყვარელი საბავშვო წიგნების გადასაკითხად იდეალური დრო მგონია. შარშან უკვე ვცადე და ძალიანაც ვისიამოვნე, ამიტომ არც წელს დავარღვიე ტრადიცია და “გზას გავუდექი”.

პირველი მარშრუტი “დედა, მამა, რვა ბავშვი და საბარგო მანქანა” გახლდათ. მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახში ერთადერთი ბავშვი ვიყავი და სამ ოთახში თავისუფლად ვმოძრაობდი, მთელი ბავშვობა ამ წიგნის გმირების – მარენის, მარტინის, მარტასი, მადსის, მონასი, მილის, მინასი და წრიპა მორტენის – მშურდა. როგორც აღმოჩნდა, არც წლების შემდეგ გამქრალა ეს გრძნობა. დღესაც მინდა, რომ ერთ ციცქნა ბინაში ვცხოვრობდე და ბევრი არაფერი მქონდეს, მაგრამ მაინც ბედნიერი ვიყო – მყავდეს შვიდი და-ძმა, ღარიბი, მაგრამ მხიარული მშობლები და ბებია, კეთილი მეზობლები და საბარგო მანქანა, რომელიც ზაფხულში უბედნიერეს დღეებს მაჩუქებს… მინდა, რომ დროის მაჩვენებელი უამრავი მოწყობილობის ნაცვლად ერთი კედლის საათი მქონდეს, მაგრამ ისეთი, რომ მთელს ქონებას მერჩივნოს… მინდა, რომ მდიდარი ვიყო – ძველ სამოსში გამოწყობილი, ჯიბეცარიელი, მაგრამ მსოფლიოში ყველაზე მდიდარი!