“ისეთ წიგნებზე ვგიჟდები, კითხვას რომ გაათავებ და ინატრებ – ნეტა ამის დამწერი და მე კაი ძმაკაცები ვიყოთო, და ტელეფონითაც რომ დაურეკავ, როცა მოგინდება.ეს კი იშვიათად ხდება.” (ჯერომ სელინჯერი – “კლდის პირზე, ჭვავის ყანაში…”)
…და ეს მოხდა! ირმა ტაველიძის ტექსტების კრებული ზუსტად ისეთი წიგნია, ავტორთან დიალოგის ილუზიას რომ გიქმნის… ასე გგონია, მასთან ერთად ბუხრის წინ ზიხარ და ისმენ მის ისტორიებს ბებიის, სკოლის, 90-იანების, “საბჭოური” ბავშვობის, თარგმანის, ჯეინ ოსტინის, დიკენსისა და მაინ რიდის შესახებ… ისმენ და თან ისე განიცდი, როგორ საკუთარ ამბავს… საკუთარი არაა, აბა რა არის… ეს ხომ თითოეული ჩვენგანის ან ჩვენი მშობლების წარსულია… ჩვენც ხომ ზუსტად ასე ვცდილობდით ბნელი წლების გაფერადებას პატარ-პატარა “სინათლეებით” – ქვრივი ბებიის მოყოლილი ძველი ამბებით, დადგმული წარმოდგენებით, ახალი ნაძვის ხეებით, უთავო მხედრის, დევიდ კოპერფილდისა და ემას თავგადასავლებით… ჩვენც ზუსტად ამ ქვეყანაში ვიცხოვრეთ, ვცხოვრობთ და ვიცხოვრებთ… ირმას ქვეყანაში… მეტი
კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება შვიდ კუნძულზე – ფრეია ნილსენის სამფლობელოში! ეს ადგილი სწორედ ფრეიას ეკუთვნის და არა მის უნიათო (მე ვიტყოდი – მხდალ) მამას ან რომელიმე ხელისუფლებას. გემები ნაპირს ფრეიას სილამაზის გამო უახლოვდებიან და კაპიტნებიც მასთან შესახვედრად ტოვებენ გემბანს… თუმცა ბოლომდე მაინც ვერ აბიჯებენ საკუთარ თავს – ვერც ხომალდზე მიჯაჭვულობას თმობენ, ვერც საკუთარ გადაჭარბებულ ამბიციებს… ამიტომაც ხდება ის, რაც ხდება (დასასრულს, რა თქმა უნდა, არ გაგიმხელთ)… ამიტომაც იძენს ზღვა, კუნძული, სიყვარული, ერთგულება (ზოგჯერ უაზროც) ასეთ დრამატულ სახეს… 
კეჟერაძის ბლოგი 
ბოლო კომენტარები