“ფილმი სიზმარივითაა. ფილმი მუსიკასავითაა. არც ერთი სხვა სახეობა ისე არ აღწევს სულის სიღრმეებში, როგორც კინოხელოვნება. მხედველობის ნერვის მცირედი გაღიზიანება, შოკის ეფექტი: ოცდაოთხი ამონათებული კადრი წამში, მათ შორის კი სიბნელეა, თუმცა მხედველობის ნერვი მის აღქმას ვერ ასწრებს.”
კინო თუ გიყვართ, შეუძლებელია ინგმარ ბერგმანს არ იცნობდეთ. მისი ფილმები ხომ ნამდვილი სიზმრებივითა… იმ სიზმრებივით, რომლებიც სულის სიღრმემდე აღწევს და არასდროს გვავიწყდება… სიზმარს ჰგავს მისი ავტობიოგრაფიაც… More
Advertisements
იცნობთ ემილ ჩორანს? თუ პასუხი უარყოფითია, ალბათ თავად მას არ ეწყინებოდა, რადგან არც მიილტვოდა ცნობადობისკენ. ის იყო რუმინული წარმოშობის ფილოსოფოსი, რომელმაც ცხოვრების უდიდესი ნაწილი საფრანგეთში გაატარა და რომელმაც უარი განაცხადა დამსახურებულ პრემიებზე. რატომ? იმიტომ, რომ ის არ უყურებდა ცხოვრებას ისე, როგორც ჩვენ. ამაში თავადაც დარწმუნდებით, თუ მის აფორიზმების კრებულს “ქვეყნად მოვლენის უსიამოვნებაზე” გადაშლით. მასში დაინახავთ ემილ ჩორანის ხედვას – იმედგაცრუებას ევროპული (უფრო ზუსტად დასავლური) ცივილიზაციის მიმართ, სკეპტიკურ განწყობას მომავლისადმი, პროგრესისადმი უნდობლობას, ისტორიული ილუზიების ღრმა ანალიზს, შეუბრალებლობას საკუთარი თავისა და ზოგადად კაცობიობისადმი… ყველაფერ იმას, რაც ადვილი საკითხავი არაა (აკი თავად ავტორი ამბობს, რომ შეგვიძლია ნაწილ-ნაწილ, გამოტოვებით და დაბრუნებით ვიკითხოთ), თუმცა ძალიან საინტერესო და მნიშვნელოვანი კი არის… 
მოთხრობებზე წერა რთულია, ძალიან რთული. როდესაც საქმე სულ რამდენიმე გვერდს ეხება, არ არის მარტივი, რომ თან შთაბეჭდილებები გადმოსცე და თან ზედმეტი არაფერი წამოგცდეს… არც მოთხრობების კითხვაა ადვილი – როდესაც მწერლის სამყაროში ბოლომდე ეფლობი, სწორედ მაშინ სრულდება საკითხავიც (აკი სტივენ კინგი ამბობს, მოთხრობა სიბნელეში უცნობის ნაჩქარევ კოცნას ჰგავსო) და ხშირად უკმარისობის გრძნობა გვრჩება… თუმცა ამას ვერ ვიტყვით დათო გორგილაძის შესანიშნავ (ასეთ ხმამაღალ შეფასებებს ვერიდები ხოლმე, მაგრამ როცა ობიექტურად ასეა, რა გინდა, რომ გააკეთო:)) კრებულზე… 
გიყვართ ლიტერატურა? რა თქმა უნდა, გიყვართ. აბა ისე აქ არ შემოიხედავდით 🙂 და კულინარიაზე რას ფიქრობთ? თუ თქვენც ჩემსავით გიყვართ ერთიც და მეორეც (თუმცა კი ორივე შემთხვევაში მხოლოდ “დაგემოვნებით” შემოვიფარგლები), მაშინ დიანა ანფიმიადის “წინასწარმეტყველება მურაბით” ზუსტად სათქვენოა – “გემრიელობა” ლიტერატურასა და კულინარიაზე. 
პოსტი შეიცავს გარკვეულ მინიშნებებს წიგნის შინაარსსა და დასასრულზე, რადგან მთავარ სათქმელს ვერ ვიტყოდი, რომ არა სიუჟეტის განვითარებისა და მარგოს საბოლოო ბედის გამხელა. ასე რომ, ჯერ წაიკითხეთ მცირე მოცულობის წიგნი და შემდეგ გადადით პოსტზე 🙂 
შენ ხარ ღმერთი! დიახ, ასეა. ამას გვიქადაგებს ვალენტაინ მაიკლ სმიტი – კაცი, რომელიც მარსელებმა გაზარდეს. ის დედამიწაზე დაბრუნდა და ცდილობს შეეგუოს აქაურ ყოფას, მაგრამ ეს მარტივი არაა. აქ ადამიანები ერთმანეთს არ უყურებენ, როგორც ღმერთს. ისინი სულ სხვაგვარად აღიქვამენ რელიგიას, საკუთრებას, სიკვდილს, სექსს… ისინი მაიკლსაც კი იმის მიხედვით აფასებენ, თუ რა ქონებას ფლობს (ეს კი არც ისე ცოტაა), მასზე ნადირობენ, ხან განადიდებენ, ხან კი ქვებს ესვრიან. ასე იქცევიან ისინი, ვინც ღმერთი უნდა იყოს… ასე ექცევიან უცხოს უცხოთა ქვეყანაში… მის იდეას სიგიჟედ მიიჩნევენ… სინამდვილეში კი ის უძღები შვილია, რომელიც სახლში დაბრუნდა და სიმართლეს ამბობს. დიახ, ეს ჭეშმარიტებაა – ჩვენ ვართ ღმერთი, რადგან ჩვენშია ღმერთი! თქვენ არ მოგწონთ მარსზე აღზრდილი დედამიწელის ზოგიერთი საქციელი? ესეც ღმერთობის ნაწილია – ღმერთმა საკუთარი ნაწილი ჩვენში ჩაასახლა და ამასთან ერთად თავისუფალი ნებაც გვიბოძა, რათა შეცდომებიც დავუშვათ… ჩვენ ღმერთები ვართ, მაიკლიც ღმერთია, ღმერთობა კი არასდროს ყოფილა ადვილი… 
ხშირად მსმენია, რომ მკითხველთა ნაწილი სამეცნიერო ფანტასტიკას არასერიოზულ საკითხავად მიიჩნევს. მომავალი, რომელიც შეიძლება არასდროს დადგეს, მათთვის საინტერესო არ არის… არადა, სინამდვილეში ეს მხოლოდ მომავალი კი არა, წარსული და აწმყოცაა… ამაში (და ჟანრის სხვა ღირსებებში) კიდევ ერთხელ დარწმუნდებით, თუ ურსულა ლე გუინის “განპყრობილებს” გადაშლით… 
Recent Comments