განპყრობილები

ხშირად მსმენია, რომ მკითხველთა ნაწილი სამეცნიერო ფანტასტიკას არასერიოზულ საკითხავად მიიჩნევს. მომავალი, რომელიც შეიძლება არასდროს დადგეს, მათთვის საინტერესო არ არის… არადა, სინამდვილეში ეს მხოლოდ მომავალი კი არა, წარსული და აწმყოცაა… ამაში (და ჟანრის სხვა ღირსებებში) კიდევ ერთხელ დარწმუნდებით, თუ ურსულა ლე გუინის “განპყრობილებს” გადაშლით…

Advertisements

150 ამბავი გურიიდან

გურიას ჩემთვის ყოველთვის განსაკუთრებული მნიშვნელობა ჰქონდა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სისხლის მხოლოდ 50%-ია გურული და გურიაშიც სულ რამდენიმეჯერ ვარ ნამყოფი, მაინც მუდმივად ვგრძნობ, რომ ჩემში ქართლელებისთვის დამახასიათებელ “სერიოზულ და დარბაისლურ იერს” ხშირად გურული “სისხარტე და მხიარულება” სძლევს ხოლმე, “მოძრაობაში, სიტყვა-პასუხსა და საქმეში” კი ჭეშმარიტი გურული ვარ 🙂 ამიტომ, როდესაც შუაგული შვებულების დროს მაღაზიის თაროზე ირაკლი მახარაძის კრებული დევინახე, გვერდი ვერაფრით ოვუარე და თან წამევიღე…

ერთი ყლუპი თავისუფლება

მოგეხსენებათ, რომ ბოლო დროს ცხოვრება გართულდა… ძალიან გართულდა… არა, ის მარტივი არც არასდროს ყოფილა. უბრალოდ ნელ-ნელა ტემპი იმატებს და პრობლემების რაოდენობა იზრდება. ასეთ დროს განსაკუთრებული მნიშვნელოვანია, რომ სტრესული სამსახურიდან დაბრუნების შემდეგ (ან თუნდაც ხანმოკლე შვებულების დროს, როგორც ეს ჩემს შემთხვევაში მოხდა) რაიმე სასიამოვნო წავიკითხოთ. ყოველთვის ხომ არ ვართ იმის განწყობაზე, რომ “სერიოზულ” წიგნებს შევეჭიდოთ… ზუსტად ასეთი შემთხვევებისთვის წერს ანა გავალდა…

რასელის გოგონები

1969 წელს მსოფლიო აშშ-ში მომხდარმა ტრაგედიამ შეძრა. ცნობილი რეჟისორის რომან პოლანსკის ფეხმძიმე ცოლი შერონ ტეიტი და კიდევ რამდენიმე ადამიანი უცნობებმა დახოცეს. მოგვიანებით გაირკვა, რომ ეს არ ყოფილა პირველი და უკანასკნელი დანაშაული, რომლებიც ჩაიდინეს ჩარლი მენსონის მიმდევრებმა – ე.წ. “მენსონის ოჯახის” წევრებმა.

დიდი პატარა ტყუილები

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება პირივის ნახევარკუნძულზე! ეს ხომ ნამდვილი სამოთხეა! აბა, თავად განსაჯეთ – განა შეიძლება, რომ ქალი უფრო ბედნიერი იყოს, ვიდრე სელესტია? მას ხომ სიმპათიური, მდიდარი, მოსიყვარულე ქმარი და ორი შესანიშნავი ვაჟი ჰყავს… საწუწუნოდ არც მადლენს აქვს საქმე. მერე რა, რომ წლების წინ ქმარმა მიატოვა. მას შემდეგ ის ისევ შეხვდა საყვარელ მამაკაცს და ახლა მასთან და სამ შვილთან ერთად ბედნიერად ცხოვრობს… მშვიდი ცხოვრება აქვს ჯეინსაც. დიახ, ის მარტოხელა დედაა, მაგრამ ჰყავს ზიგი და ძალიან კარგი ოჯახი და მეგობრები მადლენისა და სელესტის სახით… ამ ადგილას ყველა ბედნიერია – სკოლის მოსწავლეები, მათი მშობლები… ყველა… მაგრამ არის კი ეს რეალობა?

ტიტას სამზარეულოს წესები

ავიღოთ ერთი ჭიქა სამხრეთამერიკული ლიტერატურა, დავუმატოთ ლაურა ესკიველის ოსტატობა, ცოტაოდენი ლათინური “საპნის ოპერა” და მაგიური რეალიზმი… არ დაგვავიწყდეს ვნების მოზრდილი ნაჭერი და წიწაკა მომეტებულად… ოღონდ ფრთხილად – მოსახარშად შემოდგმული შოკოლადი არ აგვიდუღდეს, თორემ განაწყენებულ ადამიანს რისი გაკეთება შეუძლია, კარგად მოგეხსენებათ… არა? მაშინ ტიტას სამზარეულოში შეიხედეთ და გაიგებთ…

უკვდავი ანტიგონე

ბოლო დროს ხშირად ვსაუბრობთ გენდერულ თანასწორობაზე, უამრავ წიგნს ვკითხულობთ ამ თემაზე, ფილმებს ვუყურებთ… არადა 21-ე საუკუნეში ეს არ უნდა იყოს აქტუალური თემა… ამაზე ხომ უკვე ვიფიქრეთ, ვილაპარაკეთ, ვწერეთ… ჯერ კიდევ ძველ საბერძნეთში “დაიბადნენ” მედეა, ანტიგონე და სხვა ქალები, რომლებმაც მითების “გავლით” დაამსხვრიეს მითი იმაზე, რომ სამყაროს მართავენ მამაკაცები, მეფეები… მაგრამ არა! საუკუნეების მანძილზე არაფერი იცვლება და ალბათ ამიტომაა, რომ ძველი ბერძენი ავტორების პიესები ისევ იდგმება საუკეთესო თეატრების სცენებზე, ალბათ ამიტომ გადაწყვიტა ჟან ანუიმ ფაშისტური ოკუპაციის დროს ახალი “ანტიგონეს” დაწერა, ალბათ ამიტომაა უკვდავი ანტიგონე…

ბედისწერის ფერი

გიფიქრიათ, რა არის ბედისწერა? ის აბსტრაქტულია და არც ფერი აქვს, არც სქესი (ქართულ ენაში მაინც)… თუმცა ვინ იცის… თუ ელის უოკერის წიგნს წაიკითხავთ, იქნებ თქვენც ჩემსავით იფიქროთ, რომ ბედისწერა მდედრობითი სქესისაა და აფრო-ამერიკელების კანის ფერი აქვს…

ვიცი, რად გალობს გალიის ჩიტი

ალბათ ლიტერატურის მოყვარულთა უმეტესობას წაკითხული გვაქვს ჰარპერ ლის “ნუ მოკლავ ჯაფარას”. ეს ხომ ერთ-ერთი (თუ არა ყველაზე) საუკეთესო წიგნია ამერიკული სამხრეთის შესახებ. აქ მოვლენები თეთრკანიანი გოგონას თვალითაა დანახული… იმავე თემას, თუმცა საპირისპირო მხრიდან, ეხება მაია ენჯელოუს “ვიცი, რად გალობს გალიის ჩიტი”.

ქალაქი და ძაღლები

პერუ… ლეონსიო პრადოს სამხედრო სასწავლებელი… ეს ის ადგილია, სადაც მარიო ვარგას ლიოსა სწავლობდა და გასაკვირი სულაც არ არის, რომ მან ასე რეალისტურად აღწერა იქაური ყოფა… არც ისაა საოცარი, რომ ეს წიგნი აიკრძალა…