“ნემესიდამ” კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ ყველა წიგნს თავისი დრო აქვს. უბრალოდ ფილიპ როთთან “შეხვედრა” მომინდა და, მიუხედავად იმისა, რომ მისი ნებისმიერი წიგნის გადმოწერა შემეძლო, ის ერთადერთი ავირჩიე, რომელიც ქინდლში აღმომაჩნდა.
…და ამ ერთადერთში აღმოჩნდა დიდი ტრაგედია, რომელიც ჩვენს ყოველდღიურობად იქცა. ჩვენც ზუსტად ისე ვებრძვით უხილავ მტერს, როგორც 1944 წლის ნიუარკში… მაგრამ ერთი განსხვავებით – პოლიომიელიტის ვაქცინა მხოლოდ რამდენიმე წლის შემდეგ შეიქმნა, ჩვენ კი გვაქვს ამის საშუალება. შეგვიძლია თავი დავიცვათ და, რაც ყველაზე მთავარია, ერთმანეთი. ჩვენთვის ხომ არ არის უცხო ებრაულ უბანში დატრიალებული უბედურება. ხომ აღარ დარჩა ადამიანი, რომელსაც ოჯახის წევრი თუ არა, სხვა ახლობელი მაინც არ წაართვა თანამედროვე პანდემიამ. ჩვენც ისევე გვენგრევა ცხოვრება, როგორც ბაკს, არნისა და სხვებს, რომლებიც ან შეიწირა ვერაგმა სენმა, ან მომავალი გაუნადგურა. ამიტომ ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ ღმერთს ან სხვა უხილავ ძალებს კი არ დავაბრალოთ ყველაფერი, არამედ ავიცრათ, დავიცვათ რეგულაციები და გადავრჩეთ – მეორე მსოფლიო ომში მებრძოლი ამერიკელები შესაძლოა ვერ გადარჩენილიყვნენ, მაგრამ ნიუარკში შეეძლოთ… რომ არა ვაქცინის არარსებობა…
P.S. ვერ ვიტყვი, რომ ეს წიგნი ლიტერატურული თვალსაზრისით ფილიპ როთის სხვა წიგნებზე (თუნდაც “პორტნოის სინდრომზე”, რომლის გამოც კიდევ ერთხელ უნდა გადავუხადო მადლობა “დიოგენეს” – რომ არ ეს წიგნი ალბათ ამ ჩემთვის საყვარელ მწერალს მაინც გადავეყრებოდი, მაგრამ უფრო გვიან) უკეთესია. არა, ის ზუსტად ისეთივეა. უბრალოდ, როგორც უკვე ვთქვი, საჭირო დროს გამოჩნდა და ამით დაიმკვიდრა ადგილი ჩემს უბრალოდ საყვარელ წიგნებს კი არა, ფავორიტებს შორის. იმედია, მასაც თარგმნიან.
საშინელი წიგნია… საშინლად ნამდვილი და მტკივნეული… მართალია კამბილი ნიგერიაში ცხოვრობს, მაგრამ მისი და მისი ოჯახის მსგავსი ყოფა აქვთ ჩვენს მეზობლებს, ნათესავებს, ნაცნობებს. ჩვენს ირგვლივ უამრავი ადამიანია, რომელიც კამბილის, ჯაჯასა და ბეატრისის მსგავსად წამებაში ატარებს დღეებს და ამის შესახებ ეჭვიც კი არავის აქვს. ვერავინ წარმოიდგენს, რომ იუჯინის მსგავსი სანიმუშო მამაკაცი – მდიდარი, ქველმოქმედი, ღრმად მორწმუნე კათოლიკე შეიძლება ცოლს ისე სასტიკად სცემდეს, რომ ამ უკანასკნელმა მხოლოდ ორჯერ შეძლო ორსულობის ბოლომდე მიყვანა. ვერც იმას იფიქრებს ვინმე, რომ შვილები მუდმივ სტრესში იზრდებიან და ისიც კი უკვირთ, რომ მათი მამიდაშვილები იცინიან, ლაპარაკობენ, ტელევიზორს უყურებენ, მუსიკას უსმენენ, თავისუფლად იმოსებიან. რეალობას ვერავინ აცნობიერებს, ან იქნებ არც უნდათ იმის აღიარება, რომ “წარმართი” ბაბუა, რომელსაც შვილიშვილების ნახვაც კი ეკრძალება, უფრო ღვთისნიერია, ვიდრე მისი ვაჟი, რომელიც ყველა კათოლიკურ რიტუალს ასრულებს, ნამდვილი ღვთისმსახური კი მამა ამადია, რომელიც ბავშვებს ფეხბურთს ეთამაშება და ეკლესიის გარეთ შორტებით დადის, და არა მამა ბენედიქტი, რომელიც მოძალადე კაცისგან მშვიდად იღებს ფულად დახმარებებს… ეს “თვალდახუჭული” საზოგადოება რომ არა, იქნებ არ მომხდარიყო ის, რაც ამ ოჯახში მოხდა და იქნებ უფრო მალე ეყვავილა იისფერ ჰიბისკუსს… იქნებ არც ნიგერიაში, არც საქართველოში და არც სხვაგან ეარსება ამ “ვერტიკალურ” ურთერთობებს (“ზემოდან ქვემოთ” ურთიერთობა რომ არასდროს არსად ამართლებს, ეს სხვა და უფრო ფართოდ განსახილველი თემაა), რაც ყოველთვის ტრაგედიით სრულდება… 
ყოფილხართ შუამიწეთში? გისწავლიათ ჰოგვორტსში? გიმღერიათ ოზში? გიბრძოლიათ ვესტეროსში, პანემში, ჯო აბერკრომბის სამყაროში? “გაგიშლიათ ბანქო” ამბერში? მოგისმენიათ საინტერესო ისტორიები ქვოს ფუნდუკში? შეგშინებიათ დერიში? გიცინიათ დისკოს სამყაროში? გიმართავთ ნარნია? ყოფილხართ სტუმრად მუმინების ხეობაში, საოცრებათა ქვეყანაში ალისასთან, ვინი პუჰისა და მისი მეგობრების ტყეში კრისტოფერ რობინთან ან ნევერლენდში პიტერ პენთან ერთად? მაშინ აუცილებლად უნდა შეიხედოთ ანჯეი საპკოვსკის სამყაროშიც, რადგან აქ შეხვდებით დაუვიწყარ ადამიანს – მხედვარ გერალტს! 
იცნობთ ფრენსის სკოტ ფიცჯერალდს? მაშინ ზელდას შესახებაც გსმენიათ. ფართო მასებისთვის ის ცნობილი მწერლის მეორე ნახევარია, თუმცა ცოტამ თუ იცის ვინ იყო რეალურად ზელდა სეირი. 
ბოლო კომენტარები