ის

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება დერიში! თუმცა სიტყვა “კეთილი” აქ რა მოსატანია… ქალაქში ხომ უბედურება ტრიალებს – გაურკვეველი ადამიანი თუ ძალა მოსახლეობას – ძირითადად ბავშვებს – ხოცავს! ეს ერთი შეხედვით მშვიდი დასახლება შიშს მოუცავს და გამოსავალიც არ ჩანს. პოლიცია მხოლოდ ვერსიებზე მსჯელობს და კომენდანტის საათს აწესებს, რაც, რა თქმა უნდა, საქმეს ვერ შველის. ნამდვილი დამნაშავე უცნობია და მსხვერპლთა რაოდენობაც იზრდება…

სიზმართმჭერი

უცხოპლანატელების მიერ დედამიწის დაპყრობაზე რამდენი წიგნი წაგიკითხავთ? და რამდენი ფილმი გინახავთ? ალბათ უამრავი. ეს თემა უკვე ერთგვარად გაცვეთილიც კია… მხოლოდ სტივენ კინგი თუ მოახერხებს იმას, რომ კიდევ ერთხელ “შეგვითრიოს” ასეთ სამყაროში -უფრო სწორად, სამყაროთა შორის გამართულ ომში…

თილისმა სტივისგან

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება სტივენ კინგის სამყაროში! ამჯერად ის პიტერ სტრაუბთან ერთად გვეპატიჟება ერთი შეხედვით ჩვეულებრივ ამერიკაში… და პარალელურ რეალობაში… ან იქნებ რეალობებში? ეს არავინ იცის ჯეკ სოიერისა და კიდევ რამდენიმე რჩეულის გარდა (მათ შორის ვართ ჩვენც – მისტერ კინგის ერთგული მკითხველები). სწორედ პატარა ჯეკთან ერთად მივყვებით ათასი ფათერაკით სავსე გზას და ვცდილობთ, რომ აღმოვაჩინოთ თილისმა გადავარჩინოთ მისი დედა და ზოგადად სამყარო…

ბილ ჰოჯიზის დაბრუნება

გახსოვთ ბილ ჰოჯიზი? მისი და მისტერ მერსედესის სისხლიანი დაპირისპირების ამბავი თუ წაგიკითხავთ, ნამდვილად ვერ დაივიწყებდით. ჰოდა, თქვენთვის კარგი ამბავი მაქვს – ბილი დაბრუნდა!

ამბავი კეთილი ძაღლისა

ძაღლებთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ? მე ძალიან კარგი (კატებისგან განსხვავებით, შეხებას არ ვერიდები:)). მათ ყოველთვის ჩვენს ოთხფეხა მეგობრებად მივიჩნევდი და არასდროს მეშინოდა… ასეა სტივენ კინგის მორიგი წიგნის წაკითხვის შემდეგაც… იმიტომ, რომ კუჯო კეთილი ძაღლი იყო, ძალიან კეთილი ძაღლი…

11/22/63

ოდესმე გიოცნებიათ წარსულში დაბრუნებაზე? ალბათ ზოგჯერ მაინც გიფიქრიათ, რომ “უკან დახევის” შემთხვევაში ყველაფერს შეცვლიდით და ეს ცვლილება, რა თქმა უნდა, უკეთესობისკენ იქნებოდა… და თუ ეს ასეა, მაშინ კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება სტივენ კინგის სამყაროში!

მე, ქრისტინი, არნი და სტივენი

ქრისტინი ქალი არ არის, მაგრამ ამავე დროს ის ნამდვილი ქალია. ის იმ ქალების კატეგორიას მიეკუთვნება, რომლებსაც ყოველთვის “არასწორი” მამაკაცები უყვარდებათ, თუმცა ისე თავდავიწყებით (ერთი ნახვით), რომ ყველაფერს აკეთებენ მათთვის – სურთ იდეალური გარეგნობითა და სრული მორჩილებით სამუდამოდ მიიჯაჭვონ ავადმყოფური გრძნობის ობიექტები.

აღორძინება

რაღაც მოხდა… რაღაც მოხდა… რაღაც მოხდა… არა, ეს რაღაც თავიდანვე არ მომხდარა. პირიქით – ყველაფერი ძალიან მშვიდად დაიწყო და თითქმის ნახევარი წიგნის მანძილზე “სიბოროტით” ცნობილმა სტივენმა სრულ იდილიაში გვამყოფა (ერთი “სიბოროტე” კი ჩიდინა, მაგრამ რა არის ავტოკატასტროფაში “კინგისეული”?)… თუმცა სწორედ ეს იყო მისი ჩანაფიქრი – ბედნიერი ამერიკული ოჯახისა და მათი კეთილი მოძღვრის ამბით მიგვიზიდა და… და საშინელებაში ჩაგვაგდო…

ზარი კინგისგან

სტივენ კინგთან გასაუბრებაზე გიოცნებიათ? და იცოდით, რომ მას თქვენი ნომერი აქვს? დიახ, საშინელებათა ჟანრის მეფეს ყველას ტელეფონი აქვს და შეიძლება ერთ “მშვენიერ” დღეს დაგირეკოთ კიდეც, ოღონდ თქვენ არ უნდა უპასუხოთ! რატომ? ახლავე გიამბობთ.

მხატვარი კლაი მშვიდად მისეირნობდა ბოსტონის ქუჩებში და საკუთარ წარმატებაზე ფიქრობდა… ნაყინის მოყვარულები ფურგონთან იდგნენ… და უცებ მოხდა ის, რასაც არავინ ელოდა – მობილურით განხორციელებული ან მიღებული ზარი დამღუპველი გახდა. უწყინარი მობილური საშინელების მატარებლად გადაიქცა და მომხმარებლები პირველყოფილ (იქნებ უარეს) ადამიანებად აქცია. შემდეგ ყველაფერი ნისლსა და გუმბათის ქვეშ ჩაკარგული ქალაქების სცენარით განვითარდა (ბრძოლა გადარჩენისთვის, სისხლი, რელიგიური “დისკუსიები” და ა.შ.). სულ ბოლოს კი კიდევ ერთხელ გავიფიქრე ის, რასაც ბოლო დროს ძალიან ხშირად ვფიქრობ – “სტივ, შენ საზიზღარი ბებერი ხარ!” თუ ამ წიგნს წაიკითხავთ (ზემოთხსენებულ წიგნებთან ერთდ) და “ნორმალურებსა” და “მობილოიდებს” გაიცნობთ, თქვენც აუცილებლად დამეთანხმებით. ვინ იცის, იქნებ ჩემსავით “მობილოფობიაც” კი დაგეწყოთ… ოღონდ გირჩევთ, რომ ღამით იკითხოთ. პირადად მე კითხვის პროცესში მობილურის ზარს ვერ გავუძლებდი 🙂

კერი უაიტის შურისძიება

კერი უაიტი ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ამერიკელი გოგოა. ვინ იცის შეერთებულ შტატებში (და ზოგადად მსოფლიოში) რამდენი მოზარდი იტანჯება თანაკლასელთა დაუნდობლობის გამო… თუმცა კერის ერთი არაჩვეულებრივი თვისება აქვს, რაც თავიდანვე გამორიცხავს ასეთი შემთხვევებისთვის ტრადიციად ქცეულ დასასრულს – თვითმკვლელობას ან ფსიქიატრიულ კლინიკას…

კერის თუ გაიცნობთ და მის ცხოვრებას ჩაუღრმავდებით, აუცილებლად მიხვდებით მისი საქციელის მიზეზს. არა, რა თქმა უნდა, ვერ გაამართლებთ, მაგრამ გაუგებთ… როდემდე შეიძლება ახალგაზრდა გოგონამ ითმინოს მუდმივი დაცინვა ან უკეთეს შემთხვევაში გულგრილობა? ის ხომ ყველასთვის ცარიელი ადგილია და მხოლოდ მაშინ ახსენდებათ, როცა “გართობა” მოუნდებათ… ხომ შეიძლება ერთ ადამიანს მაინც ესმოდეს მისი? თუნდაც დედას… თუმცა რელიგიური ფანატიზმით შეპყრობილ ქალს, რომელიც საკუთარ შვილს ცოდვის ნაყოფს უწოდებს, თითოეული “არასწორი” ნაბიჯის შემდეგ საათობით კეტავს “სალოცავ ოთახში”, მუდმივად ამცირებს, ფიზიკურად ეხება, ნორმალურად ჩაცმის, ნორმალური ცხოვრების საშუალებას არ აძლევს, საკუთარ სხეულს, საკუთარ სქესს აძულებს, შეიძლება დედა ვუწოდოთ? და ამ ყველაფრის შემდეგ შეიძლება გაგვიკვირდეს ის, რაც კერიმ გამოსაშვებ საღამოზე ჩაიდინა? ჩემთვის ეს საოცარი ნამდვილად არ არის. ვინ იცის, მეც რომ გადამეტანა ამდენი ტანჯვა და შემდეგ მეგრძნო, რომ ჩემი უნიკალური ძალის წყალობით შურისძიება შემეძლო, შევიკავებდი კი თავს? ალბათ არა. მეც ზუსტად კერი უაიტივით ვიძიებდი შურს და გასისხლიანებული გამოვიდოდი ცეცხლის ალიდან…