ქალი ხავერდის ყელსაბამით

ალექსანდრე დიუმას პარიზს ალბათ ყველა იცნობს. მის მიერ შექმნილი  მუშკეტერების, გრაფი მონტე-კრისტოსა და უკანასკნელი ვალუების ამბები ბიბლიოფილთა უმეტესობისთვის ბედნიერ ბავშვობასთან ასოცირდება და რა გასაკვირია, თუ ამ ადამიანის ყოველი “ახალი” წიგნის გადაშლისთანავე თავბრუდამხვევ ისტორიაში გადავეშვებით ხოლმე.  ასე მოხდა მაშინაც, როდესაც “ქალი ხავერდის ყელსაბამით” აღმოვაჩინე (ვერ მოგატყუებთ და ვერ გეტყვით, რომ ზემოთსენებულ სერიებს შეედრება, მაგრამ ფრიად საინტერესო მონათხრობი კი გახლავთ) – კისრისტეხით “გავიქეცი” მორიგი თავგადასავლისკენ…

Advertisements

პრაღელი გოლემი

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება პრაღაში! ეს არ არის ის ფერადი ქალაქი, რომელსაც დღეს ვხედავთ. ეს გუსტავ მაირინკის ნაცრისფერი პრაღაა, რომელშიც დემონები იმალებიან. გეტოს მისტიკურ ქუჩებში უცნაური ადამიანები დადიან უცნაური ისტორიებით, ლეგენდებით, ცხოვრებით… აქ არაფერია ჩვეულებრივი – არც გარემო, არც გმირები, არც სასიყვარულო, დეტექტიური თუ “საშინელებათა” ხაზი… ყველაფერს რაღაც უცნაური “გემო” დაჰკრავს… რაღაც ისეთი… თითქოს ძველ წვიმიან პრაღაში დავხეტიალობთ და ისე ვეხვევით არაჩვეულებრივ ამბებში, როგორც ობობას ქსელში… გოლემიც სულ ჩვენთანაა… არა, ფიზიკურად არა… უბრალოდ ის ყველგანაა – მთავარ პერსონაჟში, მის სიზმრებში, მის რეალობაში, ჩვენს რეალობაში… იმ რეალობასა და გამონაგონში, რომელთა შორის საზღვარსაც ერთი ჩვეულებრივი ქუდი ჰყოფს… ან იქნებ არც ჰყოფს… იქნებ საზღვარი უბრალოდ არ არსებობს…

ჩიტები სასიკვდილოდ პერუში მიფრინავენ

ჩიტები სასიკვდილოდ პერუში მიფრინავენ… რომენ გარი შორს არ წასულა – პარიზში დაასრულა სიცოცხლე… განშორდა იმ სამყაროს, რომელშიც ბარბითზე უკრავენ, კაცთმოყვარეობა, ხელოვნება, საშობაო ზღაპრები, გმირობა, სიყვარული, ერთგულება, პროგრესი, უმანკოება და დიდება, ისტორია და სიგიჟე სულ სხვაგვარად ესმით… ალბათ ამიტომ მიიღო რომენმა ასეთი გადაწყვეტილება და არა ნერვიული დეპრესიის გამო, რომელიც მას შემდეგ სტანჯავდა, რაც ზრდასრული გახდა… არც ჯინ სებერგზე დარდის გამო, რომელსაც 10 წლით ადრე დაშორდა… უბრალოდ პერუში გაფრენა უნდოდა და სხვა გზა ვერ იპოვა… სხვაგვარად ვერ გაჰყვა ჩიტებს…

ზეიდის თეთრი კბილები

იცნობთ ზეიდი სმითს? არ გამიკვირდება, თუ არა. ის არც თანამედროვე მკითხველთა კერპი ჯოან როულინგია და არც კლასიკის მოყვარულთა სათაყვანებელი ჯეინ ოსტინი, თუმცა ნამდვილად არის ის ქალი, რომელმაც ბრიტანული ლიტერატურა კიდევ ერთხელ შეცვალა… დიახ, დაიხ, არ ვაჭარბებ. შეგიძლიათ თავად გადაამოწმოთ და ბათუმელების “უკვდავი ბიბლიოთეკის” მორიგი წიგნი გადაშალოთ… გადაშალოთ და ჩაიძიროთ ზეიდის სამყაროში…

მენდერლის საიდუმლო

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება მენდერლიში! აქ უკვე იყავით მისტერ ჰიჩკოკთან ერთად? ამაზე არ იდარდოთ. მისის დაფნაც ძალიან კარგი მეგზურია. თავდაპირველად სწორედ მან შექმნა მენდერლის საიდუმლო, რომლის ამოხსნასაც მსოფლიოს მილიონობით მოქალაქე აწ უკვე 77 წელია სუნთქვაშეკრული ელის ეკრანის წინ… და აი ახლა ბათუმელ გამომცემლებთან ერთად ჩვენც შევდივართ მანდერლის მამულში და ბოლო გვერდამდე ვფიქრობთ – მაინც რა მოხდა? რა საიდუმლოს მალავს ძველებური სასახლე? იქნებ აქ ძველი დიასახლისის სული დასახლებულა და მაქსიმილიან დე უინტერის მეორე ცოლს ემტერება? ან იქნება ეჭვი მხოლოდ ერთგული მოახლის სულში ბუდობს, რებეკა კი მშვიდად განისვენებს საგვარეულო აკლდამაში? და საერთოდაც რა დაემართა ახალგაზრდა სიცოცხლით სავსე ქალს – უბედურ შემთხვევას ემსხვერპლა, მოკლეს თუ თავი მოიკლა? ამ უთვალავ კითხვაზე პასუხი მხოლოდ მისის დაფნას აქვს – ქალს, რომელმაც შექმნა განუმეორებელი, ოდნავ მისტიკური და ამასთანავე ძალიან რეალური (მე ვიტყოდი – სასიამოვნოც კი) მენდერლი, ერთი შეხედვით ბანალური სასიყვარულო ისტორია და თითქოს მარტივად, ერთი ხელის მოსმით გამოძერწილი, თუმცა მაინც ძალიან დახვეწილი პერსონაჟები და, რა თქმა უნდა, დასასრული… დასასრული, რომელსაც არავინ ელოდა (მეც კი… არადა ფილმი დიდი ხნის წინ ვნახე… მაინც მეგონა, რომ იქნებ აქ რაღაც სხვა მომხდარიყო…)…

კეთილი ადამიანები უისელ სტოპიდან

„ახლა შეიძლება აქ, მოხუცებულთა თავშესაფარ „ვარდების ტერასაში“ ვარ, მაგრამ გულითა და გონებით კაფე „უისელ სტოპში“ ვზივარ და შემწვარ მწვანე პომიდვრებს მივირთმევ“.


კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება უისელ სტოპში – კეთილი ადამიანებით დასახლებულ ქალაქში! დიახ, ეს სიკეთის ქალაქია, რადგან მხოლოდ კეთილ ადამიანებს შეუძლიათ ის, რასაც ამ ქალაქის მოქალაქეები აკეთებენ. ისინი ხომ დიდი დეპრესიის უმძიმეს წლებში საკვების გარეშე არც უსახლკაროებს ტოვებენ და არც “ფერადკანიანებს” (მერე რა, თუ ამით ან რასისტებს გაანაწყენებენ, ან პოლიციას), ერთმანეთის დასახმარებლად არც მკვლელობაზე იხევენ უკან, არც ტყუილზე და არც ძარცვაზე… გინდათ მითხრათ, რომ ეს ცოდვაა? სულაც არა. ცოდვა ვერ იქნება მშიერთა დაპურება, ძალადობის მსხვერპლთა დაცვა, უსამართლოდ დასჯილთა გამოხსნა, ტკივილით დატანჯული ადამიანის გათავისუფლება… სიყვარული ცოდვა არ არის… არც სიცოცხლის წყურვილია დანაშაული და არც უწყინარი ხუმრობა… მერე რა, თუ უკვე 80 წელს გადააბიჯე და იცი, რომ დღე-დღეზე სიკვდილი მოგიკაკუნებს მოხუცებულთა თავშესაფრის კარებზე… მაინც შეგიძლია სხვებს იმედი მისცე… მერე რა, თუ საშუალო ასაკის “მსუქანი” ქალი ხარ და გგონია, რომ წინ აღარაფერი იქნება… ყოველთვის შეიძლება საკუთარ თავში სიკეთის, სიცოცხლის სიყვარულის მარცვლების პოვნა და მათი გაღვივება… მთავარია გჯეროდეს… მთავარია გრძნობდე კაფე “უისელ სტოკში” შემწვარი მწვანე პომიდვრების გემოს…

ოჯახი, ვაჟები და საყვარლები

დევიდ ჰერბერტ ლოურენსს ალბათ იცნობთ. მისი “ლედი ჩატერლეის საყვარელი” “აკრძალულ ლიტერატურას” მიაკუთვნეს (დღეს ეს ცოტა უცნაურია, მაგრამ მაშინ ასე იყო) და შესაბამისად ძალიან პოპულარულიც გახდა (აკრძალული წიგნი ხომ უფრო საინტერესოა). თუმცა პირადად მე უპირატესობას “ვაჟებსა და საყვარლებს” მივანიჭებდი. რატომ? ახლავე გეტყვით.

იესო – ძე კაცისა

იესო ქრისტე მხატვრული ლიტერატურის ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული გმირია (ალბათ იმიტომ, რომ ჩვენი რელიგია სხვებივით არ გმობს ღმერთის ხელოვნებაში წარმოჩენას). მასზე უამრავი წიგნი იწერება, თუმცა ჯიბრან ხალილ ჯიბრანმა ყველასგან განსხვავებული სტილით გვიამბო იესოს შესახებ.

პედრო პარამო

კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება იმქვეყნიურ სამყაროში! პედრო პარამოს გაცნობა თუ გსურთ, სწორედ აქ უნდა მოხვიდეთ. ხუანიც ასე იქცევა – მისი ვაჟი. მაგრამ ერთი რამ არ დაივიწყოთ – ორ ხუანს თუ გაჰყვებით, “ბნელი” თხრობისთვის მოემზადეთ (სხვა თუ არაფერი, მაგიური რეალიზმია).