ბეკეტის პერსონაჟ მოლოის (საინტერესო გმირია-თქო რომ გითხრათ, საკმარისად მაინც ვერ გამოვხატავ მის ღირსებებს) მხოლოდ დედა ჰყავს… მაგრამ ნამდვილად მოლოი ჰქვია? ნამდვილად ჰყავს დედა? ეს თავადაც არ იცის. მოლოი სიკვდილის მოლოდინშია, რადგან მის სიცოცხლეს სიცოცხლე არც ჰქვია – სხეულთან ერთად გონებაც “აუჯანყდა”. თუმცა თავის ერთ დიდ აბზაცად დაწერილ მონოლოგში საოცრად “გონიერად” საუბრობს (ფოლკნერის ბენჯის თუ იცნობთ, ნაცნობი გრძნობა დაგეუფლებათ – ცნობიერების ნაკადი იმაზე უფრო “სწორად” მიედინება, ვიდრე სხვათა მონათხრობში)…
მეორე (და ჩემი აზრით, უფრო “მარტივი”) ნაწილი ჟაკ მორანის მონათხრობია. ის ვითომდა მოლოის ეძებს, თუმცა მასავით აბსურდის ლაბირინთში იკარგება. ამას წერის მანერაც მოწმობს (თავიდან – უფრო დალაგებული, ბოლოს – უფრო არეული), მორანის ფიზიკური დეგრადირებაც და ბოლოს თითქოს ზღვარი იშლება – მოლოი და მორანი ერთმანეთს ერწყმიან…
კეჟერაძის ბლოგი 
ბოლო კომენტარები