ქართულად თბილი მწერალი

ნოდარი – ეს არის ადამიანი, რომელიც  ალბათ ყველას უყვარს (არა მხოლოდ საქართველოში). მისი იუმორითა და სამშობლოს სიყვარულით სავსე ნაწარმოებები გულგრილს ვერავის ტოვებს და დაბადებიდან  მთელი ცხოვრების მანძილზე მიჰყვება მკითხველს…

ტრადიციულად, ყველაფერი საბავშვო ლექსებით იწყება. ჩემს შემთხვევაშიც ასე იყო.  მეც, როგორც ყველა რიგითი კლიმი, ღრმა ბავშვობაში დიდი მონდომებით ვეცნობოდი მანანასა და ქეთინოს, ნოდარიკო თოფურიძესა და ლევან მაჭარაშვილს, ვეძებდი ბებიის ცხვირზე “დაკარგულ” სათვალეს და გულიანად ვიცინოდი იმის წარმოდგენაზე, თუ როგორ ყივის მამალი კარადაში 🙂 უნდა ვაღიარო დღემდე სიამოვნებით ვიღებ თაროდან იმ ძველ, უკვე გაცრეცილ კრებულს და ისევ ისე მეცინება ყველა ლექსსა და ილუსტრაციაზე…

შემდეგ იყო იუმორისტული მოთხრობების კრებული “გლადიატორი”, რომელიც დღემდე საპატიო ადგილს იკავებს ჩემს მაგიდაზე. თაროზე დასადებად არ მემეტება – სხვა თუ არაფერი, გურული სისხლი არ მაძლევს იმის საშუალებას, რომ დიდი ხნით დავივიწყო განსაკუთრებული გონებრივი შესაძლებლობებით გამორჩეული გიგილო და მისი ფრიად ორიგინალური ოჯახი (თუმცა რაღა ორიგინალური – ასეთი ოჯახების მეტი რა არის ირგვლივ), ცოლისა და სიდედრისგან შეწუხებული უიღბლო მწერალი ჯვებე დუმბავა, ომარ ხალიანის პოეზია, ბავშვების აღზრდისა და ზღაპრების საინტერესო ვერსიები, თერმომეტრის უცნაური “ოინი”, ან თუნდაც ფეხბურთზე გაბაასება ღმერთთან… 🙂

შემდეგ კი იყო ბევრი ძალიან სასაცილო და ამავე დროს ძალიან სევდიანი მოთხრობა თუ მოზრდილი ნაწარმოები, რომლებმაც უამრავი რამ მასწავლეს. სწორედ ნოდარმა გამაცნო ყველაზე რეალური ბებია, რომელიც გარდა იმისა, რომ თურმე ფრანგ ბებიას ჰგავს, ჩემი ბებიის ზუსტი ანალოგია (სხვათა შორის, დღემდე ოცნებობს “დოხტურ” შვილიშვილზე, მაგრამ ამაში არ გაუმართლა), მანვე დამანახა სტუდენტის სტატუსისგან ჯერ კიდევ შორს მყოფს, თუ რა არის სტუდენტობა, გულიანად მაცინა და დამაფიქრა ყოველ წინადადებაზე…

… და ნოდარი იყო პირველი მწერალი, რომელმაც ძალიან დიდი ხნის წინ პირველმა განმიმარტა სამშობლოს მნიშვნელობა: “სამშობლო ყველაფერი ისაა, ურომლისოდაც სიცოცხლე არ შეგიძლია… სამშობლოსთვის სიკვდილი შეიძლება, მაგრამ იმის თქმა, თუ რა არის სამშობლო, არ შეიძლება.” მანვე მასწავლა, რომ: “სამშობლო ყველაფრიანად უნდაგიყვარდეს – ქერქიანად, ნახშირიანად, ჰაერიანად, მტვრიანად, ნაკლითა და უნაკლოდ, ყველანაირად.” და მაგრძნობინა, რომ “სამშობლო უფრო ღრმადაა, უფრო შიგნით.”, პირველმა დამაფიქრა ქართული ენისა და ქართული ცეკვის მნიშვნელობაზე, ეროვნულ უმცირესობებზე (მხოლოდ იანგული რად ღირს). მანვე გამცა პასუხი კითხვაზე, თუ რა არის ყველაზე დიდი გამოგონება: “ყველაზე დიდი გამოგონება ქვეყანაზე ანბანი, დროშა და ჰიმნია, რადგან სამთავე თავისუფლების სათავეა.” და ზუსტად მაჩვენა ქართველების ხასიათი : „ქართველები ირბილი ხალხია, ჭკვიანი, ალერსიანი, სიმღერა უყვართ. დედის გინებისათვის შეიძლება კაცი მოჰკლან. ამხანაგი უყვართ. ამხანაგის გულისათვის სახლს გაყიდიან, ოღონდ შენც სამაგიერო სიყვარულს გთხოვენ. ეს ჯაყელიც ასეთია. მომკლა, ყოველდღე მზის ამოსვლას და ჩასვლას მაყურებინებს – მზე უყვარს… როცა დედას იფიცებს, მაშინ არ სტყუის. ქართველები თუ დედას იფიცებენ, ხატზე დაფიცებას უდრის. კიდევ მეტს. თავისი ქვეყანა სიგიჟემდე უყვართ, საქართველოს სადღეგრძელოს რომ ამბობენ, ხანდახან ტირიან კიდევაც. სამოთხესავით ქვეყანაა, საქართველო, სამოთხესავით…“ სამწუხაროდ, ამ თვისებებს ხშირად თავად ჩვენვე ვივიწყებთ და არც ის გვახსოვს, რომ „ქვეყნის სიყვარულს საყველპუროდ და საარშიყოდ ნუ გაიხდით, სამშობლო როსკიპი ქალი არაა, მთვრალს რომ მოგენატრება და მაშინ გაიხსენებ, სამშობლო ტაძარია სალოცავი. “ მაგრამ  უამრავი ნაკლის მიუხედავად, მაინც თაკარა გული გვაქვს 🙂

P.S. როგორც ყოველთვის, საყვარელ მწერალზე წერა გამიგრძელდა, თუმცა ერთ უცხოელთან საუბრისას ნოდარის დახასიათება სულ რამდენიმე სიტყვით მომიხდა და ცოტაოდენი ფიქრის შემდეგ შესაფერისი დახასიათება მოვძებნე  – ქართულად თბილი მწერალი!