რა სწამს მას, ვისაც არ სწამს?

პუბლიცისტიკას მაინცდამაინც არ ვეტანები, მაგრამ უმბერტო ეკოს სახელი ყდაზე უკვე ბევრს ნიშნავს (ეს ადამიანი ამ ჟანრში საუკეთესო თანამედროვე ავტორი მგონია – თუნდაც მხოლოდ ჟან-კლოდ კარიერთან ერთად შექმნილი ამ წიგნის გამო).

ამჯერად სინიორ უმბერტოს თანამოსაუბრე კარდინალი კარლო მარია მარტინია. მათი დიალოგი არაერთ საჭირბოროტო თემას ეხება, რომლებიც მორწმუნეებსა და ურწმუნოებს თანაბრად აღელვებთ. ესენია: აპოკალიფსი, სიცოხლის დასაწყისი (მაინც როდის იწყება ადამიანის სიცოცხლე – ჩასახვამდე, ჩასახვის შემდეგ, თუ მხოლოდ დაბადების წამიდან? შესაბამისად, რამდენად დასაშვებია აბორტი?), ქალების როლი ეკლესიაში და რელიგიური მოძღვრებების ტრანსფორმაცია დროის შესაბამისად.

ჩემთვის ყველაზე საინტერესო წერილების ის მონაკვეთები იყო, რომლებიც მორწმუნეთა და ურწმუნოთა ურთიერთობას ეხება (მით უფრო, რომ ბოლო დროს ამ საკითხმა საგანგაშო ფორმა მიიღო). სინიორ უმბერტოს აზრით, ურწმუნოს არ აქვს

უფლება, აკრიტიკოს მორწმუნის ცხოვრების წესი (იგივე შეიძლება ითქვას მორწუნეზეც), თუ ის არ ეწინააღმდეგება სახელმწიფოებრივ კანონებს და არ ეხება სხვის რწმენას. არავის აქვს უფლება, შეეწინააღმდეგოს სხვა რელიგიის წეს-ჩვეულებებს, მაგალითად, კათოლიციზმის შემთხვევაში – განქორწინებას, ისლამის შემთხვევაში – ალკოჰოლის აკრძალვას და ა.შ. ვისაც მეჩეთში შესვლა სურს, ფეხზე უნდა გაიხადოს, მიუხედავად იმისა, არის თუ არა ისლამის მიმდევარი… ან შეუძლია სულაც არ შევიდეს… იდეალს ყველა თვითონ ირჩევს და ეს არ ნიშნავს სხვის შევიწროებას – ჭეშმარიტების ძალა მოკრძალებაშია და არა ძალადობაში… ცივილიზებულ სამყაროში ასეც იქცევიან – “ის, რომ ურწმუნოს ღვთის არსებობა არ სწამს და მორწმუნეს, – ცხადია, სწამს, მათ შორის გაუგებრობის კი არა, ერთმანეთის მრწამსის პატივისცემის განმაპირობებელი უფროა”…

P.S. მგონი, ცნობილი მეცნიერისა (რომელიც, სხვათა შორის, 22 წლამდე კათოლიციზმის აქტიური მიმდევარი გახლდათ) და ასევე ცნობილი ღვთისმსახურის ეპისტოლარული დიალოგი ყველას დააინტერესებს, მიუხედავად რელიგიურობისა. თან თარგმანიც არ “შეგაწუხებთ”…