ზებულონი – შურისძიება, სიყვარული და სიკვდილი

ზებულონი… ეს სახელი წლებია გონებიდან არ მშორდება… ზებულონის საშინელი შურისძიების ამბავი 6 წლის მანძილზე მტანჯავდა, მისი სრული ისტორიის წაკითხვა კი მხოლოდ ახლა მოვახერხე… და ამიერიდან ზებულონს ნამდვილად ვერასდროს დავივიწყებ – მისი შურისძიება, სიყვარული და სიკვდილი (არ გასპოილერებთ – ადრე თუ გვიან ყველა კვდება) ყოველთვის ჩემთან იქნება…

ალბათ გაინტერესებთ რა არის ამ წიგნში ასეთი დაუვიწყარი… ეს თავად ზებულონია – კაცი რომელიც ბედისწერის მსხვერპლი გახდა… ან იქნებ საკუთარი თავის… ხალხისა და ქვეყნის ხმას დამორჩილებული ჯერ შურისმაძიებლად იქცა, შემდეგ სიყვარულის უარმყოფელად, ბოლოს კი სიკვდილს დანატრებულ მებრძოლად… მისი ცხოვრება სხვაგვარად რომ წარმართულიყო (უფრო სწორად – წაეყვანა), ზებულონი სახელოვანი მეომარი კი არა, გამოჩენილი სწავლული დადგებოდა (აკი უთხრა იოველ ბატონიშვილმა – საქართველოს ახლა ხმალზე მეტად განათლება სჭირდებაო). იქნებ როგორმე მაინც გადაყროდა ცხოვრების გზაზე იესე ერისთავის შვილიშვილს და მომავალიც განსხვავებული ჰქონოდა… ზოგჯერ ასე ვფიქრობ, ზოგჯერ კი ერთი ფიქრი წამომეპარება ხოლმე – შეეძლო კი ბედისწერის შეცვლა ზებულონს? იქნებ სწორედ ბედისწერის ხმა მიერეკებოდა დაროაშვილების თავშესაფრისკენ, ბრძოლის ველისკენ, კათალიკოსის განმარტოებული ტაძრისკენ, წყაროსთვალისკენ… იქნებ მხოლოდ ბედის ვარსკვლავის ბრალია ყველაფერი და დამნაშავე სხვა არავინაა – არც “მორჩილი” ზებულონი, არც “მსხვერპლის მომლოდინე” საქართველო, არც “ერთსულოვანი” ხალხი და არც ჯემალ ქარჩხაძე, რომელმაც ზებულონს ასეთი ბედი გადაუწყვიტა და ცხოვრება სამ ნაწილად დაუყო – შურისძიებად, სიყვარულად და სიკვდილად…

P.S. თუ ჯემალ ქარჩხაძის შემოქმედება გიყვართ, მაშინ ეს წიგნი აუცილებლად უნდა წაიკითხოთ. მგონია, რომ “ზებულონი” და “იგი” ნამდვილად საუკეთესო ნაწარმოებებია (“ქარავანი” დამრჩა წასაკითხი და ამიტომ მასზე ვერაფერს გეტყვით). მერე რა, თუ ერთი ჩვენს შორეულ წინაპრებზე მოგვითხრობს, მეორე კი – სულ რამდენიმე საუკუნის წინ მცხოვრებ ადამიანებზე. მთავარი ხომ იგისა და ზებულონის ცხოვრებაა – ჩვეულებრივი ადამიანების ცხოვრება…