ფეხბურთი მოედანს მიღმა

ჩემი თავისუფალი დროის მნიშვნელოვანი ნაწილი რომ ლიტერატურას ეძღვნება, უკვე ბევრმა იცის, მაგრამ არსებობს კიდევ ერთი რამ, რაც სერიოზულ კონკურენციას უწევს წიგნებს. ეს არის ფეხბურთი, რომელიც თითქმის 13 წელია ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად იქცა. 2002 წლის მსოფლიო ჩემპიონატიდან ყველა მუნდიალი, ევროპის ჩემპიონატი, უეფას ჩემპიონთა ლიგის გათამაშება, იტალიის, ესპანეთის, ინგლისის, გერმანიის, საფრანგეთისა და თურქეთის ეროვნული ჩემპიონატი მახსოვს. საყვარელი გუნდების – ბრაზილიისა და მილანის – წყალობით გამარჯვებაც ბევრი მინახავს და დამარცხებაც… საყვარელი ფეხბურთელიც უამრავი მყავს… მაგრამ ფრანკლინ ფოერმა სულ სხვა კუთხით დამანახა ყველაფერი – მან მაჩვენა ფეხბურთი მოედანს მიღმა.

მისტერ ფრანკლინმა ძალიან საინტერესოდ აღწერა ფეხბურთის ის მხარეები, რომლებზეც არასდროს მიფიქრია – ხულიგნობა ეთნიკური, რელიგიური და რასისტული ნიშნით, თუმცა ჩემი ყურადღება ჩემივე საფეხბურთო გემოვნების გამო ორმა თემამ მიიქცია – ბრაზილიურ და იტალიურ ფეხბურთში დასადგურებულმა არეულობამ.

პელე ჩემთვის მხოლოდ საქვეყნოდ აღიარებული ლეგენდაა (ფეხბურთელი თეატრის მსახიობივითაა – თუ “საქმეში” არ ნახე, გადმოცემით ვერ შეიყვარებ). მისი საუკეთესო გოლების ჩანაწერებიც კი არ არის შემორჩენილი… სიმართლე გითხრათ, არც ის ვიცოდი, თუ ბატონი ედსონი ასე აქტიურად იყო ჩართული ბრაზილიური ფეხბურთის განვითარებაში, უფრო სწორად კი, მის ხსნაში მაფიოზური დაჯგუფებებისგან. ბრაზილია რომ კრიმინალური ქვეყანაა, ცნობილი ფაქტია და ფეხბურთის მოყვარულები იმასაც თვალნათლივ ვხედავთ, რომ ამ ქვეყნის ვარსკვლავები (ევროპელებზე ბევრად შთამბეჭდავნი რომ არიან) ევროპისკენ ილტვიან და მხოლოდ ევროპულ გრანდებში მოხვედრით იხვეჭენ სახელსაც და სიმდიდრესაც… მაგრამ ფოერის მონათხრობმა ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. ვინ იცის, იქნებ “სუფთა” გარემოში ბრაზილიის ჩემპიონატის თამაშები ჩემპიონთა ლიგაზე უფრო საინტერესოც კი ყოფილიყო…

რაც შეეხება იტალიურ ფეხბურთს, ამ საქმეში უფრო გარკვეული ვარ. ბერლუსკონის “ხრიკები” “მილანთან” მიმართებაში საფეხბურთო სამყაროს მიღმაც ბევრმა იცის. აი, “იუვენტუსის” “ბოსების” ამბავი კი ფოერისგან შევიტყვე. “ბებერი ქალბატონისა” და მსაჯების “მეგობრობას” დღემდე ვადევნებთ თვალს და როგორც იქნა გავიგე, ვინ დგას ამ ყველაფრის უკან. მიუხედავად იმისა, რომ “როგორ აგვიხსნა ფეხბურთმა მსოფლიო” წლების წინ გამოვიდა (თავად ფოერიც ხომ წერს, რომ მილანელოს ჩემპიონთა ლიგის 2003 წლის ფინალის შემდეგ ესტუმრა), “ფიატის” “მამები” პოზიციებს არ თმობენ (მსაჯების მოსყიდვასა და გარიგებულ თამაშებს სასარგებლო ნაბიჯებიც ემატება – ბუფონისა და დელ პიეროს მრავალწლიან კონტრაქტებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, სულ ახლახანს სატრანსფერო ფანჯარა დაიხურა და “იუვემ” ისევ არ დათმო ტევესი, პირლო, პოგბა და ვიდალი). სამაგიეროდ, ბერლუსკონი პრემიერ-მინისტრობიდან გადადგომის შემდეგ “მოეშვა”. მაფიოზურ გარიგებებს არავინ ითხოვს, მაგრამ სან-სიროს გავსებაც კი პრობლემა ხდება (ასეთი ტრანსფერებით გაყიდული ბილეთებიც კი მებევრება)… თუმცა ვინ იცის, იქნებ სილვიოს თავისი გეგმა აქვს (კლუბის გაყიდვას გულისფანცქალით ველით)… ფოერი ამაზე, რა თქმა უნდა, დუმს. 2003 წლის შემდეგ “მილანმა” ბევრი ტიტული მოიგო და ბევრიც დათმო. ფეხბურთშიც ბევრი რამ შეიცვალა (მაგალითად, წიგნში ხსენებული “ბარსელონა” და “ჩელსი” ყველა ტურნირის ფავორიტები არიან), ბევრი პრობლემა ისევ არსებობს (თუნდაც მსაჯების, რასიზმის)… მგონი, დროა მისტერ ფრანკლინმა ახალ წიგნზე იფიქროს 🙂

P.S. თუ ფეხბურთი ჩემსავით გიყვართ, მაშინ ეს წიგნი უნდა წაიკითხოთ. ბოლო-ბოლო ავტორი ჩვენი ძველი ნაცნობის – ჯონათან საფრან ფოერის – ძმა გახლავთ 🙂

P.P.S. რჩევისთვის დიდი მადლობა მეზობელი ბლოგის ავტორს 🙂