ჩემი საყვარელი ორეული

არსებობს წიგნები, რომლებზეც დაუსრულებლად შეიძლება საუბარი… არსებობს წიგნები, რომლებზეც ვერ ვსაუბრობთ, რადგან მათში არაფერია განსაკუთრებული… თუმცა არსებობს ისეთი წიგნებიც, რომელთა შესახებ რაიმეს თქმა სულ სხვა მიზეზით გვიჭირს – მათში უმთავრესი შინაარსი, რთული ალუზიები და მოულოდნელი წიაღსვლები კი არა, ემოციაა… ზუსტად ასეთი წიგნია ნინო ხარატიშვილის დიდებული (ჩემთვის ეს ასეა და ამიტომ არ მოვერიდები ასეთ შეფასებას) ნაწარმოები “ჩემი საყვარელი ორეული”…

ნინოს წიგნში ყველაფერია – აკრძალული სიყვარული, ოჯახური პრობლემები, აფხაზეთი… თუმცა გადამწყვეტი აქ ის ქალია, რომელიც გარეკანზე ზურგშექცევით ზის, მაგრამ შეუძლებელია თვალწინ მისი სახე არ დაგიდგეთ… ქალი, რომელმაც თითქოს ბანქოსგან ააგო ბედნიერი ცხოვრება და ერთი სულის შებერვით ჩამოექცა… ერთ წამში გახდა ნათელი, რომ მისი სიმყუდროვე სინამდვილეში სიყალბე ყოფილა… ბავშვობა არსად წასულა, არც სიყვარული, არც საკუთარი თავი… ორეულები ხომ ყოველთვის გვტოვებენ, ჩვენ კი ვრჩებით… ვრჩებით სტელასავით, ივოსავით, ლადოსავით, სალომესავით… ვრჩებით გამოგონილი სინამდვილის წინაშე და უცებ ყველაფერი აზრს კარგავს… ან იქნებ იძენს? იქნებ სწორედ ასეთ დროს ვხვდებით, რომ რაც ადრე “მთლიანი” ცხოვრება გვეგონა, მხოლოდ შეწებებული ნამსხვრევები ყოფილა… და საკუთარ თავს ვუსვამთ კითხვას – როდემდე? როდემდე დავხუჭავთ თვალს, როდემდე ვიქნებით არამწეველები მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს ჩვენს “იდეალურ” სნობ ქმარს სურს, როდემდე ვითამაშებთ “იდეალური” დედის ან მამის როლს მაშინ, როდესაც შვილს უბრალოდ დედა და მამა სჭირდება… როდემდე ვიცხოვრებთ სხვისი ცხოვრებით? ჩვენი საყვარელი ორეული ხომ მარადიულად ვერ დაგვიცავს?

P.S. სულ ბოლოს მოვუსმინოთ შემსრულებელს, რომელიც წიგნში არაერთხელაა ნახსენები… უბრალოდ მოვუსმინოთ და ასე მაინც შევიგრძნოთ ის ემოცია, რომელზეც ამდენი გესაუბრეთ, თუმცა მაინც ვერაფერი გითხარით… იმიტომ, რომ ის განუმეორებელი გრძნობა, რომელიც კითხვისას და შემდეგ (დღემდე) დამეუფლა, სიტყვებით არ გამოიხატება…